Recensie: Inez Weski maakt een aantal stuitende insinuaties richting het OM, maar gaat niet in op haar eigen zaak
Criminoloog Hans Werdmölder, auteur van het boek De Zaak Ridouan T., las het boek dat Inez Weski schreef over haar arrestatie. Het kon hem niet bekoren. 'In haar boek is geen plek ingeruimd voor het beschrijven van haar eigen casus als verdachte, laat staan hoe het zover is gekomen.'
In haar onlangs verschenen boek beschrijft oud-strafrechtadvocaat Inez Weski hoe ze na haar arrestatie op 21 april 2023 werd vastgehouden in een ondergrondse bunker. Het is vaste praktijk dat bij een doorzoeking bij een advocaat behalve de officier van justitie ook de deken en de rechter-commissaris aanwezig zijn om vast te stellen wat wel en niet onder het verschoningsrecht valt. In haar geval waren er twee dekens, twee rc’s en twee officieren van justitie en een aantal politiemensen aanwezig. Weski werd in eerste instantie overgebracht naar een politiecel, een ondergrondse bunker. Ze was volledig geïsoleerd, terwijl de intercom, haar enige lifeline met de buitenwereld, nogal eens haperende. In haar beleving was het een ‘geplande teraardebestelling’. Ze citeert in dit verband de Britse dichter Dylan Thomas. Dat gedicht gaat over het gevecht met de dood, de eeuwige duisternis en uiteindelijk de stilte van het geluid. De titel van haar boek, Het geluid van de stilte, is een verwijzing naar dit gedicht. Het OM wilde natuurlijk coute que coute vermijden dat zij zou worden geliquideerd. Maar nergens lees ik dat zij voor haar eigen bescherming is vastgehouden op een plek waar niemand haar zou kunnen vinden.
Na haar arrestatie, zo leek het voor de buitenwereld, was ze van de aardbodem verdwenen. Weski schrijft dat ze oprecht bang was ‘geneutraliseerd’ te worden door het Openbaar Ministerie, die ze in haar boek consequent ‘de vervolgers’ noemt. Of erger nog: ‘De staat (…) die zich ontpopt als de rücksichtslose, hardvochtige wreker. Die het recht, de wet, juist misbruikt om de kwetsbare eenling te elimineren’. In het geval van Inez Weski betekent dit: ‘Een eenzame advocaat die is gehouden aan haar lot, de geheimhoudingsplicht en het recht op verschoning’. Buried alive, luidt de kop boven het hoofdstuk. De overplaatsing naar de penitentiaire inrichting Nieuwersluis, een vrouwengevangenis, werd door Weski en haar detentie-advocaat gezien als een zoveelste stap richting haar neutralisering. Toch was de situatie stukken beter. Ze werd nu omgeven door zonlicht en gebladerte en ze mocht ook bezoek ontvangen. Niettemin ervoer zij ook die periode van isolatie als ‘een groene hel’. In het interview voor het tv-programma Buitenhof laat Weski aan journalist Twan Huys weten dat zij aan haar naasten had beloofd dit lot te doorstaan en te overleven. Ze beschouwt zichzelf, onterecht naar mijn mening, als de Multatuli van het strafrecht.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
