Gladde glibber
Mag je de minister van Buitenlandse Zaken een ‘gladde glibber’ noemen? Mijn generatie, geboren in de vroege jaren zestig, heeft nog geleerd respect te hebben voor autoriteiten, stil te staan als een begrafenisstoet passeert en u te zeggen tegen ouderen. Het antwoord zou dus ‘nee’ moeten luiden. Het getuigt niet van fatsoen om CDA-minister Maxime Verhagen een ‘gladde glibber’ te noemen.
Maar mijn generatie heeft ook geleerd dat respect van twee kanten moet komen. Dus als diezelfde minister van Buitenlandse Zaken zijn eigen partijgenoot en baas Jan Peter Balkenende voor het oog der natie schoffeert door andermaal de mogelijkheid van verlenging van een missie van Nederlandse militairen in Afghanistan open te houden, direct nadat Balkenende zelf dat uitdrukkelijk niet had gedaan, is dat ronduit onfatsoenlijk. En het is nog veel onfatsoenlijker dat Verhagen die langere missie wil ondanks een bijna twee jaar oude keiharde belofte van het kabinet aan het parlement dat het in 2010 over en uit zou zijn. En het meest schandalig is de argumentatie van Verhagen: het denken heeft sinds 2007 niet stilgestaan. Ofwel: we hebben het wel beloofd, maar als er in twee jaar iets verandert, mag je je belofte breken. Mijn generatie heeft dan geleerd: als je iets niet kunt waarmaken, moet je het ook niet beloven.
Enfin, het is de voorbode van de machtsovername bij het CDA en dus van het land. Balkenende wil, nu de Ieren ‘ja’ hebben gezegd tegen Lissabon, de eerste ‘president’ van Europa worden en door de voordeur afscheid nemen van de landspolitiek. En Verhagen is zijn gedoodverfde opvolger. Eentje die niet, zoals Angela Merkel in Duitsland, voor de verkiezingen al een coalitievoorkeur kenbaar zal maken. Eentje die het – in tegenstelling tot Balkenende – wél zal kunnen vinden met PVV-voorman Geert Wilders. Eentje die, dat snapt iedereen van mijn generatie, de deur wagenwijd open zet voor een CDA/PVV/VVD-kabinet, maar ondertussen alle andere opties open zal houden.
Maakt dat Maxime Verhagen tot een ‘gladde glibber’? Of is hij simpelweg een raspoliticus? Of klopt het allebei? Feit is dat we weten wat we aan Verhagen hebben als hij de baas van Nederland wordt; hij gaat dingen beloven, maar komt er moeiteloos op terug, ‘omdat het denken niet stil staat’. Of omdat de Amerikaanse president een beroep op hem doet, zo triviaal kan het ook zijn natuurlijk. Daarbij gaat hij desnoods – en in dit geval letterlijk – over lijken. Een harde glibber.
Jan Dijkgraaf ([email protected])
