Echo’s uit het interbellum

Aanvankelijk klinkt Glitter and Doom Live alsof de muziek is opgenomen bij een openstaande deur in de wandelgangen rond de concertzaal, de klanken die je opvangt wanneer je nog even een last minute biertje bij de bar bent gaan halen. Een echte live sound dus, die zo kenmerkend is voor de gemiddelde bootleg. Pas na een paar songs – Lucinda, Singapore, Get Behind the Mule – blijkt die lo-fi opnamekwaliteit slechts een illusie te zijn, een sonische truc om de luisteraar de zalen in te zuigen waar Tom Waits vorig jaar tijdens zijn Glitter and Doom-tournee optrad. Waits leende de naam van zijn concertreeks aan die van een kunstboek met geschilderde portretten die tijdens het interbellum in Duitsland werden gemaakt. Heel toepasselijk, want hoe Amerikaans de muziek van Waits ook moge zijn, er weerklinken altijd echo’s van Kurt Weill, Bertolt Brecht of Lotte Lenya.

Hoewel de zeventien nummers zijn opgenomen in tien verschillende steden, zijn ze gemonteerd alsof je naar één, retegoed concert zit te luisteren. Waits en zijn vijfmansband spelen geen vlekkeloze kopieën van de oorspronkelijke stukken, maar voorzagen die van nieuwe, bizarre en soms zelfs verbijsterende arrangementen. Zo klinkt Such a Scream alsof James Brown weer uit zijn graf is opgestaan. Op een extra schijfje werden Waits’ praatjes aan de piano op een rijtje gezet, en die zijn, zoals altijd, weer hilarisch.