Uit het zwart-wittijdperk

Omdat volgende week de Olympische Winterspelen beginnen, trommelde bladenmaker en sport-aficionado Jeroen Mantel een peloton roemruchte oldtimers uit de branche bij elkaar in De Skeeve Skaes, het drinklokaal van de Jaap Eden-ijsbaan in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Voormalige winterkoning Ard Schenk presenteerde hier het eerste exemplaar van de Vancouver-editie van SportSpecial – met uitneembare tv-gids, dat men het weet.

Een paar weken eerder was de pers massaal naar De Rijp getogen voor de presentatie van de Schenk-biografie. Daar waren Mantel en Schenk natuurlijk ook present. De ruimte was er half zo groot als hier, wist de hoofdredacteur, maar het was er tien keer zo druk geweest. En ondanks de beslist stevige prijs van zes tientjes schoot de bio tot grote hoogten in de bestsellerlijsten.

Schenk was niet de enige zwart-witheld die was afgevaardigd. Aan de toog zat de 87-jarige wielerlegende Gerrit Voorting, die van 1950 tot 1960 zonder onderbreking in de Ronde van Frankrijk uitkwam en daarbij in totaal vier keer in het geel reed. Voorting is de enige die nog leeft van het roemruchte trio, waarvan ook Wim van Est en Wout Wagtmans deel uitmaakten. Zij zouden Nederland voor de eerste maal Tourgek maken.

Collega Henk Faanhof is vijf maanden ouder dan Voortink en stond in zijn dagen bekend als een gevreesde sprinter. In 1954 won hij de Tour-etappe naar Bordeaux, ooit ‘de Nederlandse stad’ in de Ronde van Frankrijk, zoals de Alpe d’Huez ooit ‘de Nederlandse berg’ was.

Verderop zat aan het raam de beroemdste broer van Nederland het hem uitgereikte exemplaar van SportSpecial door te nemen. Henny Cruyff is de broer van Verlosser Johan, en het is zoals bekend een zware last om geparenteerd te zijn aan de Here zelf. Henny’s eigen niet onverdienstelijke creatie is Estelle Gullit née Cruyff, een kunststukje waar-voor alle roddelbladen en het collectief fotografendom onder leiding van Edwin Smulders papa Cruyff nog altijd erg voor dankbaar is.

Theo Kars, hier met partner Hannah, haat sport als de ziekte en werd de laatste 75 jaar nimmer op een gymnastische oefening betrapt – tenzij je de aloude bekkendans tot die discipline zou willen rekenen. In dat geval is Kars winnaar hors catégorie. Jeroen Mantel leerde Kars kennen toen deze columnist was bij Aktueel en werd ooit uitgenodigd bij de schrijver op Ibiza. Sindsdien mag Mantel zich een exclusieve vriend noemen van de beroepswipper annex succesauteur.

Omdat een presentatie zonder soapies technisch onmogelijk schijnt te zijn, was dit keer ene Bas Muijs uitgenodigd. Wikipedia is in een dergelijk geval je beste vriend: Muijs was het gedecoreerde toppertje uit Goede Tijden, Slechte Tijden en viel daarna nog in menige filmproductie te bewonderen, die we helaas evenmin hebben gezien.