Chips!

Nee, ik geloof dat-ie nu toch écht is vertrokken. Mooi is dat. Laat mij helemaal alleen achter op een pagina, alsof ik Dirk-Jan van Baar ben! En dat terwijl we de laatste tijd juist zo gezellig over sport aan het keuvelen waren. Aan wie moet ik nu gnuivend meedelen dat je op Dodenherdenking kon zien dat W.A. van Buren nog altijd in een topconditie verkeert als het om klunen gaat? En met wie moet ik het in hemelsnaam hebben over de tragiek van de gebroeders Van de Kerkhof? Want wat dat duo nu weer heeft uitgevreten… Heb je allebei een prachtige voetbalcarrière met twee WK-finales op je naam, laat je je ten overstaan van het gehele Nederlandse volk door Cora, dat snacksymbool met die blubberknieën, een bitterbal in je mond douwen. Want dat zijn dan zogenaamd de officiële WK-ballen die je als eerste mag testen, een woordgrap die zó goedkoop is dat ik ‘m er bij Dijkgraaf nooit doorheen had gekregen. En we hadden ook Hans van Breukelen nog moeten bespreken, de oud-doelman voor wie de lat inmiddels zó laag ligt dat hij zonder gne een Kabouter Plop-muts op z’n knar zet. Dan hebben we het dus over de man die 22 jaar geleden in twéé toernooien Europees kampioen werd. Nou goed, vier jaar later liet-ie zich ook al filmen met een zak Croky-chips, dus de vrije val is eigenlijk al een tijdje bezig. Maar aan wie kan ik dat soort bespiegelingen nou kwijt als ik moederziel alleen op zo’n pagina sta? Je kunt van die kleine zeggen wat je wilt, maar hij zorgde wel altijd voor een lekker weerwoord. En dat moest ook, want een sketch als deze krijg je nooit in je eentje van de grond. Bassie & Adriaan kunnen het ook niet zonder elkaar, om nog maar te zwijgen van Peppi & Kokki. En René & Willy van de Kerkhof dus, die zich een mensenleven geleden trouwens al onsterfelijk belachelijk hadden gemaakt door met de vuist op tafel te slaan en op luide toon Bolletje-beschuit te eisen. Strikt genomen waren die twee dus van begin af aan al reddeloos verloren. Die doen alles voor geld. Had ze destijds dus maar twee knaken gegeven om het zwembad van Hiltrup te bewaken, dan waren we nu al bijna een halve eeuw wereldkampioen geweest! Nou ja, dat soort gemijmer. En normaal gesproken gooide die kleine er dan een bijtende opmerking over Ajax, Amsterdam, Henk Timmer of Rintje Ritsma doorheen en dan kon het blad weer naar de drukker. Maar zonder weerwoord wordt het verdomd lastig om aan de vereiste tekstlengte te komen. Misschien maar ‘s aan zomaar een voorbijganger vragen hoe ik dit probleem moet oplossen. Zeg meneer, neemt u mij niet kwalijk, zou u…

Zomaar een voorbijganger: Do you know how to get to the Anne Frank Museum?

Blijboom: Een toerist! Ja, dat schiet natuurlijk niet op. Dan de volgende man in de straat maar. Ach meneer, zou u even naar mij willen luisteren? Ik ben bezig met een rubriek voor HP/De Tijd en ik…

Man in de straat: HP/De Tijd, maar daar ben ik abonnee van. Echt, ik zit al twintig jaar op uw blad!

Blijboom: Dan zult u nu wel een zere kont hebben!

Man in de straat: Ja, dat is zo’n beetje het niveau van deze pagina, hè? Matige woordspelingen, grappen als…

Blijboom: …een door de gebroeders Van de Kerkhof afgekloven bitterbal?

Man in de straat: Exact. En dat alles verpakt in zo’n flauwe crosstalk, een stijlfiguur die je in steeds meer bladen ziet en die me eerlijk gezegd mateloos irriteert. Moeten jullie mee ophouden. Verouderd, achterhaald. Ik ga persoonlijk altijd uit van het positieve in de mens, dus ik ben ervan overtuigd dat u over genoeg capaciteiten beschikt om hier iets beters van te maken. Een stuk van een wat hoger niveau, iets meer in de geest van HP/De Tijd, het magazine waarover ik altijd graag mag rondbazuinen: Koop dat blad, mensen! Dus als ik u een advies mag geven: neem de handschoen op…

Blijboom: Deze?

Man in de straat: Inderdaad, die van mij. Neem de handschoen op en luister naar mijn welgemeende advies: stop met die dialogen, schuif die kleine kale door naar een andere plek in het blad en maak zelf eens per week een beschouwelijk stukje over sport. En dat hoeft dan écht geen gortdroge meuk te worden, zolang het maar níet meer verzandt in een uitgeschreven toneelstukje voor tussen de schuifdeuren. Dat kunnen René & Willy per slot van rekening veel beter. Gesnopen? Goed, mag ik u dan nu een chippie aanbieden?

Blijboom: Een chippie? Maar verrek, nou zie ik het!!!