Bezetting? Beroving!

Tussen de vele absurditeiten waarin het regeerakkoord grossiert, staat ook een zin die tot nu toe weinig aandacht heeft gekregen: dat Nederland de band met Israël wil intensiveren.

Die zin is er ongetwijfeld ingekomen dankzij Wilders, een man die de Israëlische ambassades in binnen- en buitenland zo platloopt dat hij gelijk het CIDI als buikspreekpop van Israël beschouwd moet worden, op het landverraderlijke af – daar hebben sommigen niet eens twee paspoorten voor nodig. Een zin ook die er alleen maar in kon komen op basis van het stupide pro-Israëlsentiment dat Nederland nu al decennia op basis van Holocaustschuldgevoelens en protestantse theologische verslaving aan het Bondsvolk in gijzeling houdt.

Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over een staat die stelselmatig het internationaal recht aan zijn laars lapt, terwijl de Grondwet Nederland verplicht tot bevordering van de internationale rechtsorde. Een staat die daarbij terroristische aanslagen op tegenstanders niet schuwt. Een staat waarmee praten niet helpt: zelfs van Obama trekt Netanyahu zich niets aan.

Om het in PVV-taal te formuleren: als je zo’n zin opschrijft, dan ben je of zelf een terrorist of knettergek geworden.

Ik weet: dit te zeggen is in het huidige politieke klimaat riskant. Scheld je stelselmatig moslims uit, dan heet dat vrijheid van meningsuiting. Dan word je in het absurde theater dat advocaat-van-zeer-kwaaie-zaken Bram Moszkowicz dezer dagen in het kader van de Grote Wilders-show heeft opgevoerd, zelfs gebombardeerd tot aartsmartelaar van het vrije woord. Heb je kritiek op Israël, dan ben je antisemiet. Hoe absurd wil je het theater hebben?

Want het gaat hier wel om een eenduidig crimineel opererende staat. Daarvan zijn er natuurlijk meer, zeker in het Midden-Oosten. Alleen worden die niet zo door het Westen uit de wind gehouden door stelselmatig weg te kijken. Als Iran iets doet wat niet hoort – en dat komt zeer regelmatig voor – leidt dat meteen tot het dreigen met sancties. Bij Israëlisch wangedrag blijft het echter bij wat binnensmonds gepruttel en gaat men over tot de orde van de dag.

Tot die orde behoort dan vaak de mogelijkheid dat Teheran, in strijd met alle non-proliferatieverdragen, kernwapens gaat ontwikkelen. Dat West-Jeruzalem die, evenzeer daarmee in strijd, allang en masse bezit, is een publiek geheim: daar mag je niet eens door de VN naar laten vragen.

Niet een eventuele illegale Iraanse kernbom vormt de grote tijdbom onder de westers-islamitische verhoudingen, maar de illegale Israëlische expansie. Dat willen wij zo niet zien, ik weet het, maar dat willen zij daar zo zien. En als een van twee kampen dat zo ziet, dan is dat zo. Je kunt hard roepen dat iets geen casus belli mag zijn, als de ander het wel een casus belli vindt, wordt het oorlog.

Het probleem begint al met de eufemistische benaming: de bezetting.

Het probleem is namelijk niet de bezetting – het probleem is de beroving. Een bezetting, dat was wat de Amerikanen na 1945 deden in Duitsland. Er was geen sprake van dat Truman in het kader van een soort Lebensraumpolitiek ten gunste van eigen kolonisten Duitsers wilde verdrijven uit het Roergebied.

Ja, er waren wel wat losgeslagen Nederlanders die een stevig stuk Duitsland-zonder-Duitsers opeisten, maar de geallieerden waren zo verstandig niet te luisteren, en dus moest Den Haag zich uiteindelijk met de veroveringen Elten en Tudderen tevredenstellen (ínclusief bewoners). Die zijn bovendien na vijftien jaar ijlings teruggeven om de verhoudingen met de Bondsrepubliek niet al te zeer te belasten.

Dat ligt in het Onheilige Land wezenlijk anders. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever bestaat uit een systematische beroving van de Palestijnen onder het mom van veiligheidsbeleid. Alhoewel, mom: minister Lieberman (Buitenlandse Zaken) komt er openlijk voor uit dat hem een moslim-rein land voor ogen staat. Daartoe dient ook die Muur, die op het gebied van de verdrijving voldongen feiten moet scheppen.

Het Internationaal Gerechtshof heeft de bouw ervan onomwonden veroordeeld als oorlogsmisdaad. Dat Gerechtshof is gevestigd in Den Haag, en de burgemeester – partijgenoot van de premier die de eerder genoemde zinsnede voor zijn rekening neemt – wil dat zijn stad graag voor de hoofdstad van het internationaal recht doorgaat. Dat is weinig geloofwaardig als een nationale regering die in diezelfde stad zetelt, bij de meest grove schending van het internationaal recht door een ‘bondgenoot’ stelselmatig laf de andere kant op kijkt.