Deaf Metal; hardrock voor doven
Een stel jongeren verzamelt zich voor muziekcentrum Willemeen in Arnhem. De leren jassen met badges, strakke spijkerbroeken en lange haren duiden op liefhebbers van het stevige werk. Toch is dit niet zomaar een hardrockconcert, zo blijkt uit de manier waarop de bezoekers met elkaar communiceren. Dit is Deaf Metal.
OORDOPJES???
Dat vind ik een belediging, met zo’n vijfendertig jaar hardrock- en heavymetalervaring achter de oren. Ik bedoel: ik ben een van de veteranen van het legendarische Venom-concert in Paradiso, waar de rij Marshall-versterkers al halverwege de zaal begon. Ik laat sinds begin jaren tachtig regelmatig mijn haar föhnen bij Motörhead. Ik heb lekker geleund tegen de muur van geluid die Fear Factory optrok, heb vliegles gehad door de luchtverplaatsingen van Slayer en mijn trommelvliezen zijn meer dan eens opgerekt dankzij gerenommeerde decibellenbrakers als Napalm Death, Morbid Angel en het goeie ouwe AC/DC. En dan zou ik nu ineens óórdopjes nodig hebben???
“Het wordt echt heel hard hoor,” zegt het meisje dat me de geluiddempertjes aanreikt – en haar innemende glimlach zou bij elk ander verzoek voldoende zijn om me overstag te laten gaan. Maar oordopjes bij een metalconcert, dat is echt m’n eer te na.
“Oké dan,” lacht het meisje nogmaals. “Op zich zijn we ook wel voor het vergroten van de doelgroep.”
En dat is even schrikken!
Want het meisje in kwestie, Hanneke de Raaff, is in het dagelijks leven gediplomeerd doventolk.
Haar kwinkslag heeft dus een oprechte ondertoon en ik zal terdege in m’n oren moeten knopen dat het vanavond serieuze shit wordt, qua volume. Hanneke, haar publicitaire rechterhand Marlène Huis in ’t Veld en Harry Holzhauer (artiestennaam Bastard), brulboei/gitarist van deathcoreband KYU, zitten in de catacomben van jongerencentrum Willemeen te Arnhem en laven zich nog even aan de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Gedrieën vormen ze de organisatie van de allereerste editie van Deaf Metal, een metalfestival voor doven en slechthorenden.
WÁT ZEGT U???
Een metalfestival voor doven, inderdaad. Een avond waarop gehoorgestoorden bijeenkomen om muziek te voelen. Waarbij dat laatste woord een indicatie is voor het onmenselijke volume dat de optredende bands zullen gaan afscheiden.
Als extra service voor degenen die al doof binnenkomen, zal aan de zijkant van het podium een doventolk staan om de teksten te visualiseren. Waarmee de doven in één klap een voorsprong hebben. Immers: geen enkele ‘normale’ concertbezoeker is in staat om erachter te komen wat een black-, death- of thrashmetalzanger te melden heeft …
Terug naar de catacomben. Terug naar Hanneke, wier enthousiasme aanstekelijker is dan een griepvirus. “Het idee om muziek in gebaren te vertalen is niet nieuw,” bekent ze. “Het gebeurde al met mainstream…”
“…maar dat is veel saaier om te voelen,” vult Bastard aan, spelend met zijn Catweazle-sik. “Al die simpele vierkwartsmaten. In metal zitten tenminste heel veel complexe tempowisselingen.”
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
