De luie student

De master is niet noodzakelijk en is daarom voor eigen rekening. De studentenbonden boden woensdag de Tweede Kamer meer dan 100.000 handtekeningen aan. Zowel regering als studentenbonden lijden echter aan dezelfde kokervisie: het zien van financiële  ondersteuning van studenten in termen van tijd en toegankelijkheid en maken deze ongeschikt aan kwaliteit.

Studentenbonden en politieke jongerenorganisaties brullen zich rot: studenten krijgen minder kans zich te ontplooien in allerhande bestuursbaantjes en verenigingen. Studenten zullen niet meer gaan studeren met de kostenstijgingen. Studenten met functiebeperkingen zijn de dupe. Allemaal te weerleggen en klinkklare onzin. Bovendien zit er een kostenpost aan dit beleid: studenten in hun bachelor zijn omgeven door 50% tot 70% aan lamzakken. Ja, lamzakken.

Zelf heb ik de nodige ervaring wat het beleid van toegankelijkheid doet met het hoger onderwijs. Als student loop ik op vier verschillende faculteiten rond. Bij twee van deze faculteiten halen respectievelijk 55 en 70 procent van de studenten niet de propedeuse. Na drie jaar behaalt slechts 4 procent de bachelor (waar drie jaar voor staat). Na vier jaar staat dat percentage pas op 18 procent. Landelijk zijn de cijfers wat beter dan bij deze luie Amsterdammers, maar het beeld is vaak evenzogoed dramatisch.

Daarbij speelt ook veel gesjoemel met de studiefinanciering. De spoorstudenten die zeggen op kamers te wonen zijn al bekend. Maar wat te doen met bijvoorbeeld de hoeveelheden allochtone studenten die zich inschrijven om studiefinanciering te krijgen, weinig komen opdagen en niet actief zijn en in januari weer gratis uitstromen?

Zijn al die luie studenten dan reden om de studiefinanciering maar zo beperkt mogelijk te houden? Moeten de goeden weer lijden onder de kwaden? Nee, natuurlijk niet. Maar de goeden lijden nu onder de kwaden, omdat ze daaraan financieel gelijkgesteld worden. Ze slurpen onnodig gelden op die niet ten goede komen van het onderwijs.

De studenten die het meest zullen lijden onder een dure uitloop zijn de studenten van de Technische Universiteiten. Een student Lucht- en Ruimtevaarttechniek doet gemiddeld zo’n 6 tot 8 jaar over een studie. Deze studenten gelijkstellen aan luie rechtenstudenten (ik ben er ook zo een) is waanzin.

Het is tijd dat de studiefinanciering afhankelijk wordt van prestaties op studiegebied. Geen eindeloze herkansingen meer, gelabbekak en een staat die meer dan 80 procent van de kosten voor een opleiding op zich neemt als een student niet gemotiveerd is. Dat is pas geld weggooien.

Neem als voorbeeld het Verenigd Koninkrijk. Daar haalt 77,9 procent van de studenten zijn of haar diploma bij de gestarte studie. Vertraging komt nauwelijks voor, voortgangseisen zijn streng, herkansingsmogelijkheden meestal afwezig. Slechts 13 procent eindigt zonder diploma. Enkel sociaal-economisch zwakken krijgen studiebeurzen, die overigens lager zijn dan de Nederlandse studiefinanciering die iedereen krijgt. Het collegegeld ligt hoger. De universiteiten zijn daarbij van hoog niveau.

De voorgestelde bezuinigingen treffen enkel de langzame ongemotiveerde bachelorstudent. Wat mij betreft gaan we een tandje verder. Investeringen in het onderwijs blijven vanwege de crisis uit. Accepteer dat en haal het geld om talent te laten studeren weg bij de ongemotiveerden, de onsuccesvollen, de luiwammesen. Deel dat uit in de vorm van beurzen en toekenningen aan bijvoorbeeld de technische studenten en mensen met gefundeerde studieplannen die daarvoor wat langer de tijd nodig hebben.

Helaas vertegenwoordigt niemand in Den Haag studenten met dit soort gedachten. Waarom niet? Is het vanwege de vrijheid, blijheid en bijbehorende gezelligheid die de studentenbonden ‘de vorming van een kenniseconomie’ noemen?