Leve de liefde

Toen Daniël Lohues Herman Finkers suggereerde de liedjes van diens meest recente theatershow Na de Pauze misschien eens opnieuw op te nemen in een studio met echte muzikanten, begaf hij zich op glad ijs. Ik hoor de Twentse droogkomiek namelijk al reageren met een quasi verontwaardigd “Hoezo? Was ‘t niet goed genoeg dan?” Een legitieme vraag, overigens, want Na de Pauze werd juist geroemd om het feit dat de liedjes meer waren dan momenten waarop het publiek even bij kon komen van het lachen. Wie de liedjes uit de show vergelijkt met de nieuwe studio-opnamen, zou tot de conclusie kunnen komen dat de noodzaak om alles weer een keertje opnieuw en anders te doen, niet erg groot was: een goed liedje is een goed liedje, en een opzichtig jasje leidt vaak alleen maar af van de essentie. Het hitgevoelige Gedachtenkwel, dat Finkers in de show met een orkestband zong, wijkt zelfs niet veel af van de make-over op de cd/dvd Liever dan Geluk. En De Herman Finkers-Fuchsia is in de oorspronkelijke simpele gitaar/zang-versie zelfs een stuk sterker: veel cabaretliedjes staan of vallen namelijk bij gratie van de komische podiumuitstraling van de uitvoerder. Gelukkig is dat lied een uitzondering. Verder blijkt Finkers’ idee om alle zestien liedjes te voorzien van een clip een gouden greep te zijn die Lohues’ suggestie om alles nog eens over te doen helemaal legitimeert. De liedjes schreeuwden om een clip, en de filmpjes vroegen op hun beurt weer om een stevige, poppy en soms wat meer orkestrale aanpak. Een win-winsituatie dus. De door Finkers bedachte filmpjes, afwisselend of gelijktijdig diepzinnig, hilarisch of ingenieus, zijn een lust voor oog en oor. Liever dan Geluk is een eigenzinnige ode aan liefde, leven en dood.