Typetjes
De aanstormende minister-president oefent op zijn moonwalk en gooit en plein public mobiele telefoons in de blender. Hij staat onder constante bewaking en heeft een spindoctor die hij Spinnie noemt. Hoofdpersoon Marien wil wel seks met haar vriend, maar het lukt niet omdat ze allebei rsi hebben. Met andere woorden, De man met de schaar is een komische generatieschets.
Of in elk geval komisch bedoeld, want echt grappig wordt het zelden. Iris Koppe geeft je in haar tweede boek telkens het gevoel dat je moet lachen, maar nooit echt een reden.
Haar personages zijn uitvergrotingen. Niet zozeer van hedendaagse bekende personen – het zijn meer gepersonifieerde maatschappelijke problemen. De afhankelijkheid van internet, gemakzuchtig populisme in de politiek, de angst voor een terroristische aanslag. Onder andere. Studieschulden en vergrijzing worden ook nog aangestipt.
De uitvergrotingen zijn zo absurd, zo overdreven, dat ze compleet los komen te staan van de samenleving die Koppe als onderwerp kiest. De hoofdpersonen zijn typetjes in plaats van karakters, en 250 pagina’s over typetjes is wat veel. Bovendien, een generatie die het aantal ‘vind ik leuks’ op Facebook als grootste obsessie heeft, is nu niet de meest opwindende die je je kunt voorstellen.
Het vreemdste aan De man met de schaar is misschien wel dat je Koppes taalgebruik eerder associeert met het Polygoonjournaal dan met Twitter. “De grijsaard plengde nog drie tranen alvorens hij weer naar zijn hutje ging,” schrijft ze bijvoorbeeld over de bemoeizuchtige buurman van de hoofdpersoon. En zo’n soort zin is op elke pagina wel te vinden. Het is een stijl die oubollig en onnatuurlijk aandoet, het is schrijftaal, versleten uitdrukkingen die je anno 2011 nauwelijks meer tegenkomt, afgewisseld met ronduit lelijke, strompelende zinnen: “Ze durfde niet te bukken, bang om de misselijkheid niet de baas te blijven.”
Vind ik niet leuk.
Iris Koppe: De man met de schaar. De Bezige Bij, €18,90. Ook verkrijgbaar bij ako.nl.
