Gezellig, feest

Tim Sparv is een voetballer van FC Groningen. Niet zo’n bijzonder goede voetballer, maar toch: je hebt ze slechter. Tijdens de Gay Pride twitterde hij een foto van zichzelf en twee mannen met blauwe oogschaduw. Tim zelf zag er vrij alledaags uit, in zijn witte T-shirtje. Echt een voetballer met een dagje vrij. Tim komt uit Finland, waar het natuurlijk veel te koud is om in een tanga op een boot te gaan staan om je geaardheid te vieren. Daar zijn ze ook weleens bloot, in Finland, maar dan in een houten schuur vol stoom. En zonder Patricia Paay. Ieder z’n meug natuurlijk.

Stuur eens wat foto’s uit dat gekke Holland, vroeg de familie van Tim Sparv. En Tim is een fijne kerel, een goede zoon, een vrolijke neef die trouw zijn Twitter-berichten als handgeschreven brieven van overzee stuurt.

Nu is de vraag: wat deed Tim Sparv daar op de Gay Pride? Volgens mij zijn er twee antwoorden mogelijk.

Het zou kunnen dat Tim Sparv lang genoeg in Nederland woont om op de hoogte te zijn van het unieke Nederlandse concept ‘feest’. Het zou me niks verbazen als de taaldocent van FC Groningen de buitenlandse spelers in een thema-lesje de basisbeginselen van het Nederlandse ‘feest’ heeft uitgelegd. Je zou je ook kunnen voorstellen dat het een vast onderdeel is van de FC Groningen-inburgeringstoets. Vraag: Hoe noem je het verschijnsel dat elke openbare manifestatie ogenblikkelijk wordt getorpedeerd door een grote groep gezelligerds en transformeert in een nationale braderie die eindigt in massale dronkenschap? Denk hierbij aan verjaardagen van leden van het koningshuis, voetbalkampioenschappen, herdenkingen of homobotenparades.

Antwoord: Feest.

Het is dus mogelijk dat Tim Sparv wel wist wat een heterohomobicarnavaleske toestanden hem in Amsterdam te wachten stonden, en dat hij gewoon van extravagante feestjes houdt, zoals andere voetballers koikarpers kweken of computervoetbalspelletjes spelen, en dan zichzelf bij Barcelona in de spits opstellen.

De andere mogelijkheid is echter dat Tim Sparv daar in alle stilte langs de kade een statement stond te maken. Het gebeurt zelden dat een sporter een statement maakt, en voetballers zijn er al helemaal geen helden in. Soms kijkt Ryan Babel mij vanaf een bushokje doordringend aan en informeert dan of ik hem buitenspel zou zetten als hij hiv-positief was. Dat lijkt me meer een onzinnige woordspeling dan een statement, maar goed, het is een beginnetje.

En Tim Sparv wilde daar nu eens korte metten mee maken, met dat halfzachte gedoe van sporters die zich opsluiten in hun ivoren torens van onbenulligheid. Hij lijkt me er het type voor – op zijn Twitter-pagina vermeldt zijn biografietje: “Don’t limit your challenge, challenge your limit.” Diep.

Ik zie het voor me: Tim Sparv leest op een zaterdagochtend een aankondiging in de NRC-weekendagenda en neemt de trein naar Amsterdam om daar namens alle profvoetballers, trainers en supporters van Nederland nu eindelijk eens een statement te maken. Komt-ie daar bij de grachten aan, nietsvermoedend van plan op een serieuze manier zijn respect te betuigen, blijkt het een soort collectief bacchanaal onder leiding van Nick & Simon te zijn. Weg statement. Uit arren moede dan maar een fotootje genomen van zichzelf met twee mannen over wie de harde kern van ADO Den Haag-fans na een middagje nog niet zouden zijn uitgezongen.

Het hielp niks: de foto van Tim Sparv haalde het Journaal niet, Studio Voetbal niet en de Volkskrant niet. De mij onbekende website Schwalbe United (‘in de fopduik verenigd’) was zo goed er een stukje aan te wijden, zodat de foto van Tim Sparv op de Gay Pride tijdelijk aan de Twitter-vergetelheid werd ontrukt.

Misschien een ideetje: een Eredivisieboot tijdens de Gay Pride. Een boot vol voetballers – homo, hetero of iets anders. Een boot zonder Gordon. Kwaad kan het niet. Gewoon, omdat het nu eindelijk weleens tijd wordt dat de voetballerij een beetje minder abnormaal wordt. En omdat het feest is, natuurlijk.