Imagoschade

Ik denk dat De Heineken Ontvoering nog wel draait als Willem Holleeder in januari vrijkomt na het uitzitten van zijn straf voor afpersing van vastgoedhandelaar Willem Endstra. Hij zou er met medeontvoerders Jan Boellaard en Frans Meijer naartoe kunnen gaan; net als hij zijn zij zeer ontstemd over de verfilming van hun pièce de résistance door regisseur Maarten Treurniet en overwegen eveneens een rechtsgang.

Met z’n drieën zullen ze keurig in de rij voor de kassa gaan staan om een kaartje te kopen, net als de andere bezoekers. Omdat het voor Holleeder nog wel het lulligst is verlopen, trakteren Boellaard en Meijer hem op een bak popcorn en een biertje, dat Holleeder beleefd afslaat omdat hij niet meer drinkt.

Tijdens de film verbijten de mannen zich van ergernis. “Er klopt gewoon heel weinig van,” merkt Holleeder verontwaardigd op. Ze blijven zitten tot na de aftiteling, vanwege opgelopen imagoschade durven ze de straat niet meer op.

Ik kan me vergissen – zoals twee weken geleden, toen ik ten onrechte schreef dat De Telegraaf geen melding had gemaakt van het ontslag van sterreporter Martijn Koolhoven – maar het lijkt er sterk op dat het justitieel resocialisatieprogramma voor gedetineerden uitstekend functioneert. Als modelburger zal de gevreesde topcrimineel Holleeder komende winter de gevangenis verlaten.

Tijdens het proces in de ‘bunker’ in Osdorp in 2007 viel al op hoe voorkomend hij was, heel anders dan de opgefokte Jordanees van vroeger. Op vragen van de rechtbank antwoordde hij welwillend, hij reikte zijn toenmalige vriendin Maaike D. mintsnoepjes aan en neuriede soms wat.

Hij was een gevoelige, gewetensvolle man geworden. Aan verslaggevers van een krant wilde hij vertellen wat zijn emoties waren ten tijde van het proces, wat helaas niet mocht van justitie.

Van zijn verleden heeft hij spijt. Toen hij over zijn wandaden las in een van de boeken die aan zijn carrière zijn gewijd, legde hij het volgens zijn raadsman weg omdat hij er hoofdpijn van kreeg; het zou heel goed kunnen dat de hartproblemen die hem op de intensive care deden belanden uit gewetenswroeging zijn voortgekomen.

Met types als John Mieremet, die hij omschreef als ‘een psychopaat’, wilde Holleeder niets meer te maken hebben. ‘Vriendelijk’, ‘aardig’, ‘charmant’, aldus kwalificeren vrienden hem.

Toen hij onlangs in zijn cel hoorde van de film huurde hij bezorgd een in mediarecht gespecialiseerd advocatenkantoor in. Na zijn vrijlating wilde hij een gewoon leven gaan leiden. Een sensationele publieksfilm waarin hij werd afgeschilderd als een meedogenloze boef zou dat onmogelijk maken.

De advocaten wisten een oude versie van het script boven tafel te krijgen en spraken met personen die de film al hadden gezien. Wat Holleeder vreesde, bleek waar: het sterk op hem lijkende personage voerde in de film allerlei gruwelijkheden uit, zoals het onderdompelen van het hoofd van de heer Heineken in een toiletpot.

Holleeder spande een kort geding aan, omdat hem ‘een geweldshandeling’ wordt toegedicht die hem in een kwaad daglicht stelt. Zijn ‘resocialisatie’, waaraan hij in de gevangenis zo hard werkte, werd op deze manier ‘volstrekt illusoir’. Eigenlijk was het een regelrechte schending van zijn privacy.

Een beetje schurk doet niet aan advocaten. Die stuurt à la Etienne Urka tijdens de opnamen van de film De Dominee een mannetje naar de set, wat het probleem als vanzelf oplost. De Casalesi-clan in Napels huurde ook geen raadsman in toen Gomorra werd gepubliceerd, auteur Roberto Saviano belandde simpelweg op een dodenlijst en is zijn leven sindsdien niet meer zeker. Zelfs mindere boeven als Steve Brown pakken het indrukwekkender aan; na een akkefietje met Peter R. de Vries werd deze door Brown bij een stoplicht uit zijn auto gesleurd.

Het is de hoogste tijd dat Willem Holleeder weer eens iemand om laat leggen, want dit lijkt natuurlijk helemaal nergens op.