Bakkie troost
style="text-align: center;">Bakkie troost
Verliezen voelt eerst als een brandende sigarettenpeuk
die op je wordt uitgedrukt.
En als de ergste pijn is weggezopen, maakt het je licht
in je kop: nog even en je smakt tegen de grond.
Verliezen haalt daarna het vuilste in je
naar boven, boort een laagje aan in het massiefste gedeelte van de hersenen waar nog nooit iemand is geweest.
Ready to kill, zeg ik zacht in mezelf, maar Van Bommel
is dan al gelukkig van mijn dure tv-scherm verdwenen.
De ochtend is zonovergoten,
maar loodzwaar van de leegte:
was dit het dan alweer?
Er welt een traan in me op, maar we houen het droog.
‘Woensdag pakken we de mof’, zegt buurman monter,
maar hij houdt van ballet
en de brok van het verlies is te groot
en dient in z’n geheel te worden verzwolgen.
Dan maar een bakkie troost
bij schoonmama.
Als we die verrekte zondagmiddag maar overleven.
Vanavond Spanje,
zouden we van ze hebben gewonnen?
J. F. M. van Deyssel
