De valkuil van het thuisblijven
Tot drie keer toe heb ik met tranen in mijn ogen het formulier voor de kinderopvang bijna verscheurd. Mijn toekomstige kind naar de opvang brengen kost ongeveer evenveel als wat ik die dagen zou verdienen. Duizend euro voor drie dagen opvang, zoiets zullen drie werkdagen opbrengen. Soms meer, soms minder.
Als Zelfstandige Zonder Personeel (zzp’er) kun je zoiets redelijk letterlijk nagaan. Waarom zou ik werken als ik er niks mee verdien en net zo goed thuis kan blijven, schreeuwde ik zelfmedelijdend naar het formulier voor de opvang. Dat zei niks terug. Typisch.
Delen
Ik weet dat het zo niet werkt. Mijn man telt net zo hard mee, we delen de kosten voor die dagen opvang. Maar zo voelt het niet. Ik ben degene die freelancet, degene zonder contracten en zonder kantoor. Ik kan gewoon thuis blijven met het kind en die duizend euro per maand besparen. Ik heb al zo vaak over dit dilemma gehoord, zo vaak gelezen over deze valkuil. Maar pas nu ik er zelf sta, snap ik het echt. Die valkuil lijkt een logisch ding om in te springen. De weg eromheen redelijk omslachtig.
En ik weet dat ik rationeler moet zijn. Het is fijn dat we kunnen rondkomen van 1,5 salaris (en baby dus niet 5 dagen per week naar de opvang hoeft), de kosten moet je maar gewoon slikken. Als ik niet zou werken, zou ik erg ongelukkig worden. En ik zou niet snel de arbeidsmarkt meer op komen. Ik wíl die dagen werken, misschien wel meer dan die dagen, als dat kan, schrijven terwijl kind slaapt. Maar het meeste geld dat ik verdien gaat voor mijn gevoel linea recta naar de opvang. Elk uur dat ik straks thuis administratie bijhoud, opdrachtgevers probeer te werven, werkmails verstuur, kortom, werk zonder te verdienen, is een uur dat meer kost dan opbrengt.
Spek en bonen
Zelfstandige zijn is op zich cool. Het woord zegt het al, je bent zelfstandig. Ik bepaal mijn uren, ik heb hele verschillende opdrachtgevers en daarmee afwisselend werk. Het voelt goed het zelf te doen, het te redden. En, let’s face it, er zijn tegenwoordig gewoon niet zoveel vaste banen meer, laat staan in de journalistiek. Ik heb in tien werkzame jaren nog nooit een vast contract gehad of pensioen opgebouwd en ben daar bijna trots op. Dit is de 21ste eeuw, nieuwe werkvormen zijn aan de orde van de dag. Maar wat knaagt is nu precies de vrijheid die ik anders zo waardeer. Ik voel me ontzettend vrij om niet meer te werken straks. Kom, spring maar, lonkt valkuil, het is hier gezellig, je man verdient toch geld? Dan kun jij best de valkuil in, spring dan, kom spek en bonen eten.
Het is natuurlijk altijd moeilijk om na maanden afwezigheid terug te komen op je werk. Maar het lastige voor een zzp’er is dat het werk er misschien niet meer is. Alles ligt stil wanneer ik niet werk; ik ben mijn eigen accountmanager en marketingman. Wat doen mijn opdrachtgevers wanneer ik terugkom van verlof? Niks is contractueel vastgelegd en loyaliteit is vluchtig in tijden van financiële crisis. Misschien raak ik wel arbeidsongeschikt door de bevalling. Of postnataal gedeprimeerd. En dan heb ik geen inkomsten, wel die uitgaven aan de kinderopvang.
Zweden
Op zich vind ik dat Nederland de zaken voor zwangere zzp’ers aardig heeft geregeld. Dat er überhaupt iets ís geregeld viel me gewoon mee. Ik krijg bijvoorbeeld zestien weken lang een bijstandsuitkering van het UWV bij wijze van verlof. Een zwangere zzp’er heeft daar recht op. Bovendien krijg ik misschien geld voor de opvang terug via de belastingen.
Het zal allemaal beter zijn in Zweden. Alles is altijd beter in Zweden, sla er elk willekeurig sociaal/economisch/cultureel/politiek/sexueel rapport maar op na. Maar scandojaloezie daargelaten, is het natuurlijk zo slecht niet hier.
Dit is dan ook geen aanklacht, niemand kan er wat aan doen. Het is alleen die valkuil. Die fijne, warme valkuil. Met een babymatrasje op de bodem, zodat je niet zo hard neerkomt.
Kom dan.
Spring.
