Simone Farina en hoe eerlijkheid wordt beloond
Soms lees je een verhaal waarvan je hoopt dat het echt waar is. Meestal is het dan verzonnen, of aangedikt, of overdreven. Niet in het geval van Simone Farina, Mister Clean. Zijn verhaal is waar. Het is het verhaal van de hoop.
Simone Farina werd geboren in Rome. Dan is er als jongetje maar een keuze echt van belang: word je er een van Lazio of een van AS.
Simone wordt er een van Lazio.
Toch wordt hij als jeugdvoetballertje gescout door scouts van de vijand, van AS Roma, de club van voorzitter Sensi, die altijd opbokst tegen het ietwat ongure kapitaal van de Cragnotti’s, de Lazio-familie.
Farina haalt nooit het eerste elftal, hij mist de kwaliteit en de totale overgave om de top te halen. Hij zakt in hoog tempo af naar de onderste regionen, de rock bottom van professioneel voetbal die in Italie wordt gevormd door de Serie C2. Daar speelt hij een tijdje voor Gubbio, een club waarmee hij twee keer achtereen promoveert, een club waar hij zich thuisvoelt, een club ook waar hij belangrijk kan zijn en waar hij genoeg verdient om zich voorlopig geen zorgen te hoeven maken.
Dan, in het najaar van 2011, ontvangt hij een SMS-je. Het is afkomstig van een nummer dat zijn telefoon niet herkent. Het is het nummer van zijn oude ploegmaat Alessandro Zamperini.
Hoe is het? Alles goed?
Zamperini en Farina hebben samen in de jeugd van Roma gevoetbald. Waar Farina afhaakte, slaagde Zamperini. Hij is een ster in de Serie A nu.
En hij wil afspreken, afspreken in Gubbio.
Een paar dagen later ontmoeten ze elkaar in een bar. Als Farina aankomt op de afgesproken plek, ziet hij een witte Porsche pontificaal voor de ingang staan.
Binnen zit zijn oude ploegmaat. Naast hem zit nog een man, die Simone niet herkent.
De twee komen snel ter zake. Ze bieden Simone twee ton als hij erin slaagt Gubbio met 3-1 van Cesena te laten verliezen in de komende bekerwedstrijd. Twee ton…
O ja, hij moet het geld wel delen met twee verdedigers en de keeper van zijn ploeg, die hij moet overhalen om ook aan het plan mee te doen. Farina schudt zijn hoofd.
“No.”
Die avond geeft hij zijn oud-ploegmaat aan bij de politie. Nog diezelfde maand zullen zeventien mensen worden gearresteerd in het zoveelste Italiaanse voetbalschandaal.
Het zijn angstige tijden voor Simone Farina. Hij wordt uitgefloten, beledigd, zelfs bedreigd. Dan krijgt hij weer telefoon. Weer herkent hij het nummer niet.
Aan de andere kant van de lijn klinkt een stem die hem bekend voorkomt. Het is Cesare Prandelli, de Italiaanse bondscoach. Op aandringen van duizenden Facebookers, nodigt hij Simone uit enkele dagen mee te trainen met de Squadra Azzura, als beloning voor zijn eerlijkheid.
Een maand later is Simone eregast op het Gouden Bal-gala. Sepp Blatter – zelf ook een overtuigd bestrijder van corruptie in al haar vormen, althans, van corruptie waar hij zelf niet aan meedoet – reikt hem er zelfs een trofee uit.
Simone Farina is een held. Een voorbeeld. Een icoon.
Signore Pulito.
Toch stopt hij deze als professioneel voetballer. Hij heeft er geen lol meer in, de buitensporige belangstelling voor iets wat hij als normaal beschouwt, heeft hem uitgeput.
Nauwelijks twee maanden later heeft hij een nieuwe baan. Farina wordt aangesteld als Community Coach bij de Engelse Premier League-club Aston Villa. Zijn taak bestaat onder meer uit het onderwijzen van de fair play-regels aan jeugdspelers van de club.
De kinderen mogen ‘Mister Clean’ tegen hem zeggen.
