Déjà-vu
Twee jaar na de Arabische Lente is er van de euforie in het Westen weinig meer over.
Twee jaar geleden, op 18 december 2010, stak een groentehandelaar in Tunesië zichzelf in brand. Het werd de aanleiding voor de golf van revoluties die over tal van Arabische landen spoelde en het einde betekende van tal van dictators. De vreugde was groot, ook in het Westen. Algauw werd algemeen van een Arabische ‘Lente’ gesproken. Nu zou er een nieuwe tijd aanbreken in Arabië. Democratie zou er komen, en mensenrechten en rechtsstaten. Eindelijk zouden ze daar meer gaan lijken op ons. Eindelijk zouden het normale landen worden, in sneltreinvaart uiteraard, want dit had het volk allang gewild. Wie daar wat vraagtekens bij plaatste, zoals ik, werd uitgemaakt voor zwartkijker. Waarom zou deze revolutie niet lukken? Hier was een nieuwe, frisse, jonge generatie opgestaan, een Facebook-generatie, die niets moest hebben van de oude dictators, en al evenmin iets van de fundamentalistische islam. Werd gezegd.
Twee jaar later is er van die euforie weinig over. Vooralsnog zijn weinige van al die verwachtingen uitgekomen. Sterker nog: donkere wolken pakken zich samen boven Arabië. In Egypte, in veel opzichten het belangrijkste Arabische land, is een fundamentalist met zeventig procent van de stemmen tot president gekozen. Nu heet dit natuurlijk democratie. De meerderheid van de kiezers heeft deze president gewild en dat moeten wij respecteren. Maar deze president heeft intussen wel per plebisciet een grondwet laten aannemen die hem bijna onbeperkte macht geeft. Die macht zal hij ongetwijfeld gebruiken om zijn idealen te verwezenlijken. Idealen die heel ver af staan van democratie, rechtsstaat en mensenrechten.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
