Opgestapte PvdA-Kamerleden hadden eigen fractie moeten starten
De laatste weken zijn twee PvdA-Kamerleden opgestapt. Ze konden zich niet vinden in de gevolgen van wat wel de fractiediscipline wordt genoemd.
Die fractiediscipline is een raar ding.
Je kiest voor een partij en het Kamerlidmaatschap op basis van het programma van die partij, desnoods voor de idealen. En na gesprekken met commissies val je al dan niet in het mandje van de kieslijst. Je zult dan ook wel plechtig hebben beloofd dat je het meerderheidsstandpunt of partijstandpunt zult volgen tijdens stemmingen, want we willen geen gesodemieter met dissidenten. Dat kun je ook heel goed beloven, want je kent het programma en de idealen, piece of cake.
Je bent blij dat je op de kieslijst staat, vooral als dat ook nog op een verkiesbare plaats is. Dat kon bij de PvdA heel raar lopen, want de partij stond er aanvankelijk bar slecht voor. En toen kwam Diederik Samsom met zijn alles verpletterende familieleven, en nam heel wat meer kiezers voor zich in dan eerder voor mogelijk werd gehouden.
Jammer genoeg wordt je partij niet de grootste, maar het was net aan. We gaan ook nog eens regeren. En daar begint het gesodemieter. Jij moest dan wel trouw beloven aan allerlei beginselen en goede voornemens, maar je ziet ze tijdens het formatieproces stuk voor stuk in waarde afnemen; dat schijnt zo te moeten en ligt dan vast in het Regeerakkoord. Uitruilen, compromissen sluiten, het onmogelijke wordt gewoon mogelijk.
Daar zit je dan, in de Tweede Kamer, doel bereikt. Om vervolgens te zien dat die partijdiscipline je dwingt mee te stemmen met zaken waaraan je je helemaal niet hebt gecommitteerd. Sterker nog: je hebt beloofd juist te staan voor het partijprogramma. Daar wonnen jullie al die kiezers mee.
En dus geef je je Kamerlidmaatschap op. Want dit was allemaal niet de bedoeling. Je ziet twee regeringspartijen – jij hoort bij één daarvan – die niet in de buurt komen van wat jullie zouden gaan doen.
Maar je had ook een andere keuze kunnen maken, al moest je misschien ooit wel beloven dat je niet zou doen. Je had ook een éénmansfractie kunnen vormen. En al snel een tweepersoons. En wie weet kort daarop een met nog veel meer oud-PvdA-fractieleden, want die onvrede blijkt veel breder te leven.
Dan had je zomaar kunnen gaan bijdragen aan het doorbreken van de politieke impasse die er nu is; het kabinet had misschien wel zijn meerderheid kunnen kwijtraken.
Dan had je gedaan waarvoor je ooit koos: bevorderen dat het beleid er komt waar je partij voor staat. Of in elk geval: stond.
