Spring naar de content

De formidabele Twitteractie van Civard Sprockel

Soms denk je een tijdje niet aan iemand. Aan Civard Sprockel bijvoorbeeld had ik bijvoorbeeld ruim een jaar niet gedacht. Dat zou je onnadenkend kunnen noemen, maar zo gaan die dingen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Civard Sprockel voetbalt alweer een tijdje in Bulgarije. Eerst bij CSKA Sofia, en sinds dit seizoen bij Botev Plovdiv.
Bulgarije is geen land waar je uit vrije wil verzeild raakt, als profvoetballer, maar de vrije wil lijkt in het voetbal volledig te worden bestuurd door de wens tot winstmaximalisatie.

Platje, Priester en Lens
Melvin Platje voetbalt in de hoofdstad van Azerbeidzjan. Ik heb nog geen interview met hem gelezen, maar het zal ongetwijfeld bestaan: hij spreekt de taal niet, de mensen begrijpen niet dat hij ’s avonds weleens de deur uit wil, z’n medespelers kijken in de bus stug voor zich uit als hij een pak speelkaarten uit z’n tas haalt en in de supermarkt verkopen ze alleen naturelchips. Hij woont in het duurste hotel van Bakoe. Prachtige stad, daar niet van, maar hij zou wel weer eens gewoon door Bussum willen lopen, een dartpijltje gooien bij café De Boemel en op zondag een broodje bal in de kantine van SDO.
Kan allemaal niet meer, en Melvin weet dat hij niet mag klagen, want hij heeft zelf gekozen en ‘het geld is natuurlijk niet slecht’.
Dat mag je verdorie hopen, dat het geld niet slecht is.

Of neem Mitchell Burgzorg (ook bekend als rapper Priester), die een paar maanden geleden met zijn ploeggenoten van Ludogorets tegen PSV in Eindhoven speelde. Mitchell postte diezelfde dag een bericht op Facebook.
Iets over de Albert Heijn.
Hoe hij niet nagekeken werd op straat.
Over de croissantjes die minder verfrommeld waren dan in Bulgarije.
Wat hij bedoelde was: haal mij hier weg. De heimwee holt me uit. Haal me op. Ik kom bij u voetballen, en als het moet, betaal ik nog contributie ook.

Gisteren zag ik ook nog een NOS-reportage van Bert Maalderink. Bert was naar Kiev gereisd om het grote geluk van Jeremain Lens in beeld te brengen.
Lens speelt sinds een paar maanden bij de beste ploeg van Oekraïne, staat vaak in de basis en scoort af en toe.  Kiev is een moderne stad, het elftal is minstens zo sterk als dat van Ajax of PSV. En het geld is vast ook niet slecht.
‘Hoe gaat het met Lens in Kiev?’ heet de reportage.
Conclusie: niet zo denderend.

“Een wintertransfer sluit ik uit,” zei hij zacht, met onverholen spijt in de stem. “Maar wat er na het WK gebeurt… Ik wil mijn carrière hier in elk geval niet afsluiten.”
Hij keek vanaf een uitzichtpunt over de stad zoals Romeinse centurions uitkijken over hun nederzetting waar Asterix en Obelix zojuist doorheen zijn geraasd.
Een subtiel ‘red mij’ was het. Het is dat ik momenteel even geen financiële ruimte heb om Jeremain in dienst te nemen – en bovendien: ik zou ook niet weten wat ik hem zou moeten laten doen – maar anders had ik de telefoon gepakt en hem naar Utrecht gehaald. Uit zuiver humanitaire overwegingen.
Maar ik kon als freelance stukjesschrijver toch moeilijk een speler van het Nederlands Elftal in huis halen; mijn vriendin vindt een kat al te veel gedoe.

De Grote Retweetactie van Civard Sprockel
Tot iemand mij wees op Civard Sprockel, aan wie ik dus niet meer gedacht had sinds hij vorig jaar zomer werd ontslagen bij CSKA Sofia.
Samen met acht andere spelers trouwens.
Dit jaar dook Civard op bij Botev Plovdiv.
Geen jongensdroom, Botev Plovdiv.
Maar het geld is er ongetwijfeld goed.
Als het wordt overgemaakt, tenminste.

Ook met Civard heb ik nog geen groot interview gelezen of gezien, maar mijn inschatting is dat hij zich een beetje verveelt in Plovdiv.
Op 20 oktober 2013 schreef hij het volgende op Twitter: “Bij 100 retweets verloot ik nog een Botv Plovdiv shirt, maak opnieuw een kans om een gaaf shirt te winnen! RETWEET EN WIN!!!”

sprockel

De woorden ‘nog’ en ‘opnieuw’ deden vermoeden dat het niet Civards eerste internetverloting betrof.
Er volgden drie reacties, van Linda, Jop en Ivo.
Ze hoopten alle drie te winnen.
Zo ver kwam het niet.
Op 23 oktober schreef Civard: “Het is jammer genoeg niet gelukt om de deadline te halen met de 100 retweets, iedereen die mee heeft gedaan, volgende keer hopelijk beter…”
De teller stond op dat moment op 53 RT’s; Civard had de behoefte aan een gaaf Botev Plovdiv-shirt onder zijn volgers overschat.
Kan gebeuren.

Niemand reageerde, al moet de teleurstelling onder de 53 deelnemers behoorlijk zijn geweest. Tot 31 oktober, toen een twitteraar met de naam B. P. alsnog zijn ongenoegen uitte over de gang van zaken rond de verloting.
“kut mongool,” schreef hij.

Ik moest denken aan Civard, in een of andere aftandse hotelsuite in een Plovdivse buitenwijk.
De schemering begint in te vallen, het is guur en stil op straat en Civard Sprockel heeft niet zo lekker getraind.
Ter afleiding bekijkt hij nog maar weer eens z’n Twitter, leest het bericht van B.P. en denkt, hopelijk: “Maar het geld is goed.”