Mark Verheijen: ongeschikt als politicus en heilige
Dat Mark Verheijen als VVD-gedeputeerde in Limburg een paar duizend euro te veel heeft gedeclareerd, verbaasde mij niet. De laars van Nederland spiegelt zich dankzij wat ruimdenkende liberalen inmiddels niet alleen meer in topografische vormgeving aan de Italiaanse evenknie. ‘Limburgse VVD’er’ verhoudt zich tot ‘corruptie’ als ‘Noord-Korea’ tot ‘dictatuur’.
Wat me wel verbaasde, was de laconieke reactie van de VVD’ers op de laakbare acties van Verheijen. “Ik ben een politicus, geen heilige,” zei het in opspraak geraakte Tweede Kamerlid. Rob Oudkerk riep ooit min of meer hetzelfde nadat Heleen van Royen in een column had onthuld dat de toenmalige PvdA-wethouder prostituees bezocht, coke snoof en af en toe langs een pornosite surfte. Toen dacht ik: die Oudkerk heeft gelijk. Weliswaar had hij beter voor chique nachtclubdames kunnen gaan dan voor de tippelhoeren aan de Theemsweg, maar hoerenloperij moet wat mij betreft kunnen. Dat Oudkerk soms een snuifje nam of liep te geilneven achter een computerscherm, is te billijken. Een politicus hoeft geen onberispelijk privéleven te leiden, zolang hij zijn uitspattingen maar uit eigen zak betaalt.
Een politicus moet dus wel het verschil tussen ‘mijn’ en ‘dijn’ kennen. Dat betekent heel simpel dat je publieke gelden niet aanwendt voor private zaken. Daarnaast mag van een politicus verwacht worden dat hij ook binnen zijn functioneren prudent met belastinggeld omgaat. Van belastinggeld ga je dus niet in sterrenrestaurants eten en flessen wijn van rond de 120 euro zuipen. Van 120 euro kan de gemiddelde ziel uit het electoraat een week zijn gezin voeden of 120 liter Schultenbrau in huis halen. Het verschil tussen ‘mijn’ en ‘dijn’ houdt ook in dat je de belastingbetaler niet laat opdraaien voor vervoer naar je nevenfuncties. En dat je de chauffeur van de dienstauto niet laat wachten op kosten van de burger, omdat je in je eigen tijd een potje voetbal wil kijken. Als je dit soort basale dingen niet snapt, ben je gewoon ongeschikt als politicus.
Dan kun je niet wegkomen met een slap excuus in de categorie: wanneer je honderden ritten maakt voor bepaalde nevenfuncties, kun je een paar declaratiefouten maken. Als je een paar declaraties niet uit elkaar kunt houden, lijkt het mij überhaupt een onverstandig idee om meerdere functies te combineren. Dat journalistiek onderzoek nodig is om je te laten inzien dat het betalen van luxueuze diners van belastinggeld ‘anders had gemoeten’, is van een deerniswekkende domheid. Om vervolgens het verhaal in NRC Handelsblad, waarvan Verheijen een conceptversie heeft ingezien, ‘onjuist’ en in koor met Mark Rutte ‘opgepompt’ te noemen, maakt het er niet beter op. De suggestie van VVD-fractievoorzitter Halbe Zijlstra dat Verheijen ‘ruiterlijk’ zijn fouten erkent, is lachwekkend. Ruiterlijk erkennen zou iets zijn als: “Ik ben een hele domme eikel geweest die hoopte dat hij hiermee weg zou komen.” Zolang Verheijen de NRC niet kan dwingen tot rectificatie, is het enige dat opgepompt is, de plaat voor de koppen van prominente VVD’ers.
