De mystiek van de zwijgende PVV’er
Moderne politici zijn nooit mystiek. Dat komt omdat hun beroep, zeker in dat wat de mediacratie is gaan heten, voornamelijk bestaat uit praten.
Nu kun je betogen dat politici veel praten, maar niets zeggen. Je kunt stellen dat het nietszeggende praten van politici, zeker tijdens verkiezingsdebatten, gelijk staat aan het nodeloos vibreren van lucht. Verbale wolligheid is echter nog geen mystiek. Mystiek praten bestaat niet, mystiek zwijgen wel.
Zwijgers intrigeren. Het niets voedt de fantasie meer dan het iets. Zwijgers geven mij het gevoel het gekakel in de wereld rustig te overzien, om ooit – wanneer het echt nodig is – hun gelijk op te eisen. Zij zijn de Dennis Bergkampen onder de intelligentsia. Bergkamp kon een hele wedstrijd afwezig zijn, om zijn voetbalgenialiteit vervolges op een beslissend moment te etaleren. Zo vermoed ik dat zwijgers hun levenswijsheid en hyperintelligentie ook voor dat ene moment bewaren. Gisteren werd mijn nieuwsgierigheid dan ook getrokken door de krantenkop: ‘Gelderse PVV’er eerste Statenlid dat vier jaar niets heeft gezegd’. Marc van Kampen had vier jaar lang geen woord uitgesproken in zowel de Statenvergadering als in de vergaderingen van adviescommissies.
Maar waar wachtte het zwijgende PVV-Statenlid Marc van Kampen op? Wat wilde hij met zijn actie? Was het een stil protest tegen het bestaan van de Provinciale Staten. Vond Van Kampen dat er niets zinnigs werd besproken in de Staten en hield hij derhalve maar zijn mond? Zou er aan het eind van zijn termijn nog een vlammend betoog volgen over het gebrek aan democratische legitimiteit van de Provinciale Staten. Dat het jarenlange zwijgen symbool heeft gestaan voor de 44,1 procent van de stemgerechtigde bevolking die zijn stem niet liet horen bij de Provinciale Statenverkiezingen van 2011. Of wilde het Statenlid compenseren voor de immer zichzelf overschreeuwende blonde leider elke misstand wil oplossen met “PASPOORT AFPAKKEN”.
Om mijn fantasie niet verder de vrije loop te laten klikte ik op de kop. Van Kampen bleek het zwijgen na vier jaar te hebben doorbroken. Hij verklaarde in de fractievergaderingen wel zijn zegje te hebben gedaan. Nee, hij kon niet meteen aangeven op welke onderwerpen hij had bijgedragen, dat zou hij moeten opzoeken. Van Kampen zei wel in de afgelopen vier jaar veel geleerd te hebben. Wat hij geleerd had? Geen idee. In ieder geval was hij inmiddels een volleerd politicus. Hij had gesproken en wij waren niets wijzer geworden.
