The Hateful Eight: een politiek statement verpakt als western
Het is de week van Quentin Tarantino en zijn nieuwste film The Hateful Eight, en van de wereld van de teleshopzenders in de film Joy.
The Hateful Eight (***)
Quentin Tarantino is het ‘enfant terrible’ van Hollywood. Of het nu gaat om zijn expliciete geweldscènes – een afgesneden oor in Reservoir Dogs en doorzeefde Duitsers in Inglourious Basterds, om maar eens wat te noemen – of om zijn kritiek op de Amerikaanse maatschappij, de eigenzinnige regisseur heeft altijd weer een interessante kijk op film en politiek. Met zijn achtste film The Hateful Eight, is dat niet anders.
Simpel gezegd is The Hateful Eight een whodunnit in de traditie van Agatha Christie, maar dan mét een flinke portie hak- en schietwerk. De film opent met een postkoets in een besneeuwd landschap waar premiejager John Ruth (gespeeld door Kurt Russell) een vrouwelijk bendelid (een zeer vileine Jennifer Jason Leigh) wil laten opknopen in een nabijgelegen stad. Onderweg meldt premiejager Warren (een ijzersterke rol door Samuel L. Jackson, een veel gezien gezicht in Tarantinofilms) zich voor een lift, even later gevolgd door sheriff Chris Mannix (een hilarische Walton Goggins) die nog geïnaugureerd moet worden, allemaal op weg naar dezelfde plaats: Red Rock.
Door het slechte weer moeten ze onderweg schuilen in een herberg, waar ze een groep collega-premiejagers tegenkomen. Gedwongen door de hevige sneeuwstorm moeten ze de kleine blokhut delen. Het is maar de vraag of iedereen de herberg levend verlaat.
Dat er een flinke portie geweld in de film zit, zal niemand verbazen. Maar daar is een lange aanloop voor nodig, met dialogen waar soms geen einde aan lijkt te komen. Soms werkt dat, zoals de beginscène met de postkoets of een maaltijdscène in de herberg. Maar op andere momenten slepen de dialogen en slaat de verveling toe. Dat ligt niet aan de cast, vooral Jackson, Goggins en Dern spelen goed, maar aan het gebrek aan spanning. De soundtrack is wel verfrissend. Tarantino staat bekend om zijn gebruik van popnummers, maar voor The Hateful Eight ging hij een samenwerking aan met de westerncomponist Ennio Morricone.
The Hateful Eight is verre van een tijdloze western. De woede van Tarantino over hedendaagse problemen in de Amerikaanse samenleving – racisme, wapengebruik, politiegeweld – is duidelijk aanwezig. Een treffend citaat: ‘kleurlingen zijn alleen veilig als blanken ongewapend zijn’. Daarmee neemt Tarantino ook duidelijk stelling tegen het hardnekkige rassenprobleem in de Verenigde Staten. Zonder loodzwaar te worden overigens. Ironie heeft de overhand.
Speciaal voor deze film wordt het ultrabrede Ultra Panavision 70mm-formaat gedraaid in Filmmuseum EYE, als enige filmtheater in de Benelux. Intussen zijn er al 6.000 kaarten verkocht. Naast het speciale formaat heeft deze vertoning ook zes extra minuten, nieuw gemonteerde beelden en een ouderwetse ouverture. De digitale versie zonder al deze extra’s is overigens overal te zien.
Joy (***)
Plot: een jonge vrouw moet vaak de troep van haar moeder opdweilen. Ze ontwerpt vervolgens een speciale zwabber (de Miracle Mop) die op een nieuwe makkelijke manier makkelijk uit te wringen is, wordt naar aanleiding hiervan benaderd door QVC, een populair teleshopkanaal in de VS, en raakt vervolgens verstrikt in de maffiose handel van patenten en schimmige tussenhandel. Joy is geregisseerd door David O. Russell, die eerder American Hustle en Silver Linings Playbook maakte.
Joy is vooral de film van actrice Jennifer Lawrence. Ogenschijnlijk moeiteloos slaat ze zich door alle emoties die in de film voorkomen, heen. En Joy is de comeback van Robert De Niro. Eindelijk, na jarenlange matige tot slechte rollen (denk aan The Intern) zet hij nu een aardige acteerprestatie neer. Waar de film alleen in tekortschiet, is het hebben van een duidelijke lijn. Het verhaal rammelt wat en het drama is soms wel érg lichtvoetig. In combinatie met humor en ironie is de film echter wel erg aanstekelijk.
Verder deze week:
Out of Nature (***)
Mannen die vluchten voor hun gezin en carrière. Aan dit clichéverhaal is een nieuwe invulling gegeven door Out of Nature. Met de cruciale vraag: valt halfnaakt rondrennen in de ruige Noorse natuur onder hipsterpraktijken, of juist niet? Een fijne, aan te raden komedie waar de regisseurs in Scandinavië het patent op lijken te hebben.
Jheronimus Bosch – Touched By The Devil (***)
Producent Pieter van Huystee maakte ter gelegenheid van het Jeroen Bosch-jaar een documentaire over een groep Bosch-experts die alle 25 nog bestaande schilderijen van Bosch probeert te ontleden. Van Huystee filmde in musea als het Louvre met nieuwe technieken waarmee ver achter de huidige verflaag kon worden gekeken. Zijn werk heeft een prachtige documentaire opgeleverd.
