Brangelina, Hillary en de wraak van de bedrogen vrouw
class="p1">In de derde klas van de middelbare school nam ik voor het eerst wraak op een overspelige geliefde. Na uitvoerig graafwerk en een digitale gedaanteverwisseling had ik ontdekt dat hij in een Italiaanse campingdisco met een blonde Duitse del had staan tongen. Raus! Ik pakte een schaar en zijn Tupac-cd’s en knipte ze in kleine stukjes. Want wat doe je anders in zo’n situatie?
Vrouwenbladen hadden me geleerd hoe met bedriegers om te gaan, al waren de tips nooit specifiek op vijftienjarige havo-scholieren gericht. Adviezen als: ‘Knip zijn dure krijtstreeppakken precies langs een witte lijn doormidden en hang ze heel voorzichtig terug op de hanger’ leken me weinig geschikt voor een jongen met een duimring en een dampende berg Karl Kani-shirts. Een haring achter zijn verwarming plakken vond ik vooral erg zielig voor zijn moeder. Hij keek me aan, keek naar de glimmende stukjes 2Pacalypse Now, Strictly 4 My N.I.G.G.A.Z… en All Eyez on Me, keek me weer aan en begon te lachen.
Vreemdgangers kwamen en gingen maar ik werd ouder, wijzer en minder wraakzuchtig. Was ik eigenlijk ooit intrinsiek wraakzuchtig geweest of hadden externe factoren me doen geloven dat vrouwen dergelijke situaties zo oplossen? In de zeventiende-eeuwse tragedie The Mourning Bride, van de Engelse dichter en toneelschrijver William Congreve, wordt de Moorse koningin Zara gevangengenomen door koning Manuel van Granada. Het stuk zelf verdween grotendeels uit het collectieve geheugen, maar een (geparafraseerd) citaat van Zara wordt tot op heden graag aangehaald: ‘Hell hath no fury like a woman scorned.’ Ook al zijn het, vooralsnog, in het bijzonder de mannen die een bende maken van deze godvergeten bol.
In zijn wonderlijke gastcolumn voor de Volkskrant waarschuwde Erdal Balci vorige week voor de desastreuze gevolgen die het presidentschap van Hillary Clinton zal hebben. De twintig jaar geleden bedrogen vrouw zal zich volgens de schrijver alsnog willen wreken. Haar scheef schaatsende man Bill (ratio) heeft de westerse wereld op de ‘koers van de ‘rede’’ laten varen, en de irrationele Hillary (emotie) gaat zijn levenswerk nu weer te gronde richten. Want feit blijft dat ze een vagina heeft.
‘Na iedere gebluste brand in het hart van de vrouw blijven er altijd genoeg droge bladeren achter, die op de warmste dag wachten om het hele bos in de as te leggen,’ fantaseerde Balci over de presidentskandidaat. En uitgerekend die onvoorspelbare helleveeg hoeft straks maar in haar vingers te knippen om een arsenaal aan nucleaire wapens tot ontploffing te brengen. Hebben wij weer.
Het hardnekkige geloof in wraakzuchtige vrouwen ging ook schuil achter de talloze Jennifer Aniston-memes waar we sinds de aangekondigde scheiding van Brangelina mee overspoeld werden. Volgens ‘een bron’ van Us Weekly, in de volksmond ook wel een verveelde roddelredacteur genoemd, zou Aniston vergenoegd zijn met de breuk en zelfs over karma hebben gesproken. Twaalf jaar lang was er stoom uit haar oren gekomen en nu kon het grote verkneukelen beginnen.
Maar goed, ik weet een leuk gedachte-experimentje. Stel je nou toch eens voor dat vrouwen — surprise, surprise — voor rede vatbaar zijn, en belangrijkere drijfveren hebben dan wat ze allemaal is aangedaan door mannen. Ik weet het, de tweelingparadox en Schrödingers kat zijn er niemendalletjes bij, dus laat het maar even rustig bezinken.
