De 3 methoden waarmee Donald Trump de media terugpakt
Donald Trump zit een week in het Witte Huis. Voor zijn journalistieke volgers is het een bijzonder drukke week met verschillende presidentiële decreten, meetings en ongekende aanvallen op de pers. We onderscheiden drie methodes van The Donald om met het journaille om te gaan.
“De messen worden geslepen. Het jachtseizoen is geopend,” schrijf ik in september in een analyse rond de nieuwsweergave van Donald Trump in verschillende Amerikaanse media. Op dat moment heeft hij net te horen gekregen dat hij als de Republikeinse vertegenwoordiger de strijd mag aangaan met Hillary Clinton. Tot dan toe hebben de journalisten zich in de ogen van tweevoudig Pulitzer Price-winnaar Nicholas Kristof gedragen als ‘schoothondjes in plaats van waakhonden’. “De media hebben Trump grootgemaakt en hebben gewoon gediend als podium,” schrijft hij.
Tot dan toe is nieuws rond Trump onder meer door The Huffington Post op de entertainment- in plaats van de politiekpagina gezet, zijn Republikeinse verkiezingsspots geweigerd door Buzzfeed en hebben The New York Post en The Washington Post Trump de oorlog verklaard door zich achter Clinton te scharen.
Overspoelen
Een blik op het persoonlijke Twitteraccount van de huidige president van de Verenigde Staten (nee, niet @Potus) zegt genoeg. Trump gaat met een stortvloed aan tweets voor de overrompeling van iedere opponent en medestander. Hij is de meester van de 140 tekens en weet miljoenen digitale ogen op zich gericht. Hij gebruikt zijn account als agendasettingsmechanisme. In tweets deze week wijst voor de zoveelste keer op de – in zijn ogen – onterechte verkiezingsuitslag. Volgens Trump hebben miljoenen illegalen, dubbel geregistreerde en overleden kiezers gezorgd voor de grote zege van Clinton qua stemmersaantallen.
Is dit relevant? Is dit waar? En is dit het belangrijkste dat er over Trump geschreven dient te worden? Driewerf nee. Voor zover bekend zijn er vier incidenten geweest van stembusfraude op 8 november. In twee gevallen hadden Trumpstemmers dubbel gestemd. Toch staan de kranten bol van Trumps statements over het kiessysteem, omdat ze te absurd zijn om te negeren. Voor Trump maakt het niet uit. Alle aandacht is goede aandacht, is zijn motto.
Verdeel en heers
Tijdens de verkiezingsrace is The New York Times een van Trumps grootste vijanden. De krant steunt Clinton openlijk en publiceert enkele harde stukken over de dan nog vastgoedmagnaat Donald Trump. Zo zou zijn imperium helemaal niet zo groot zijn als geschat en beweerd. Allemaal leugens in de ogen van Trump, die de NYT steevast afschildert als ‘falende New York Times’ en als voorbeeld van de slechte mainstreammedia. Tot na hij na zijn uitverkiezing ineens aanbiedt om een exclusief verzoeningsinterview te houden met de krant.
Wat volgt is een potje pokeren op hoog niveau. Via zijn Twitteraccount zegt Trump de afspraak meerdere keren af om vervolgens te melden dat er weer ruimte is voor gesprek. Uiteindelijk komt het interview er, maar niet nadat de NYT op zijn plek is gezet door de nieuwe machtigste man van het land.
Oorlog
De tweets spreken voor zich:
Daarnaast verklaart Trump zelf ‘in oorlog’ te zijn met de media. “Dat zijn de meest oneerlijke mensen op aarde, toch,” zegt hij tijdens een meeting in het CIA-kantoor in Langley. Hij laat zijn nieuwe perswoordvoerder Sean Spicer tijdens het eerste persmoment de aanwezige journalisten afblaffen.
Trump is niet de eerste Amerikaanse president die de media de oorlog verklaart. Richard Nixon en zijn vice-premier Spiro Agnew noemen journalisten ‘kletsende nabobs vol negativisme’. Alles omvattend blijft één ding duidelijk. Dit stuk krijgt dezelfde conclusie als in september. De messen zijn geslepen. Laat de spelen beginnen.
