Spring naar de content

De paradox van het personeelsbeleid van de PVV

De PVV springt in het diepe. De partij zet ‘een gigantisch grote stap, maar als je de tweede partij van Nederland bent, schept dat verplichtingen,’ aldus Wilders vanmorgen in het AD. De gigantische stap bestaat uit het feit dat de partij in liefst zestig gemeenten mee gaat doen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Dat betekent dat er (waarschijnlijk) heel veel nieuwe PVV-politici moeten worden klaargestoomd. Wat dit oplevert is een enorme paradox in het personeelsbeleid van de partij.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Wiek van Gemert

Zoals de Volkskrant het omschrijft vormt de nieuwe groep gemeenteraadsleden die voor de PVV aan de slag kunnen een ‘kweekvijver’ voor nieuw politiek talent. De PVV heeft namelijk maar één lid: Geert Wilders. Dit betekent dat er geen gebaande paden zijn om op een hoge politieke positie, zoals in de Tweede Kamer, terecht te komen. Dit resulteerde in het verleden al eens in Kamerleden waarvan een schimmig verleden ‘te laat’ boven tafel kwam. Eric Lucassen bleek bijvoorbeeld veroordeeld voor ontucht met twee vrouwelijke ondergeschikten bij de Landmacht, zijn voormalige werkgever. James Sharpe zou zich in zijn verleden als atleet ‘als een halve crimineel’ hebben gedragen en als zakenman veroordeeld zijn voor het misleiden van zijn klanten. Beiden zaten al in de Kamer.

Gemeenteraadsleden

Dit zou dus opgelost worden door een klasje van gemeenteraadsleden door het land heen. De grootste ‘angst’ is echter dat juist wanneer er honderden gemeenteraadsleden bij komen er weer ‘rotte appels’ tussen zitten. Geheel onrealistisch lijkt dit niet. Wilders heeft geen enkele bron om uit te putten en moet dus vrijwel ‘uit het niets’ zestig kieslijsten vullen. Zijn plan hiertoe lijkt tot op heden werving via onderstaande tweet. Twitter is immers Wilders’ favoriete medium. Wie een curriculum vitae mailt naar [email protected] maakt kans op een Raadszetel.

Tekst gaat door onder de tweet.

Met het verleden in het achterhoofd kan er vanuit worden gegaan dat er een uitgebreide screening volgt. De partijafdelingen van de Provinciale Staten krijgen deze verantwoordelijkheid. Kandidaten die niet geschikt zijn worden ‘eruit gegooid’. De screening is dus ook een regionale verantwoordelijkheid.

Wanneer die horde eenmaal is genomen is en een regionaal politicus officieel onderdeel is van de ‘kweekvijver’ is de weg naar de nationale politiek open. Michael Heemels bewandelde dit pad. Hij was namens de PVV fractievoorzitter en penningmeester van de Provinciale Staten in Limburg en werd woordvoerder van niemand minder dan Geert Wilders. Ondertussen gebruikte hij drank en drugs op kosten van de Limburgse partijkas. Een relletje waar de PVV niet bepaald op zat te wachten. Het is niet uitgesloten dat tussen de vele toekomstige Raadsleden een tweede Michael Heemels rondloopt.

Een partij worden

Bovendien ontstaat er met de grootschalige deelname een hele grote groep aan geïnstitutionaliseerde PVV’ers die voor Wilders moeilijk te controleren is. De beruchte ‘minder Marokkanen’-uitspraak van Wilders zorgde voor een reeks partijleden die uit de partij stapten. Meerdere Provinciale Statenleden en de Haagse en Almeerse gemeenteraadsleden stapten uit de partij. Het wordt voor Wilders een uitdaging om de leden van alle zestig gemeenteraden achter zich te houden wanneer hij een uitspraak doet die de grenzen verlegd.

De paradox van Wilders’ personeelsbeleid is dat hij een vrijwel ongecontroleerd leger aan gemeenteraadsleden creëert met alle bovengenoemde risico’s van dien. Dit met als één van de doelen om een kweekvijver te vormen voor de Kamer. Dit is alsof je basisschoolkinderen zonder docenten vrij laat en vanuit die chaos kinderen selecteert die naar de middelbare school mogen.

Als Geert Wilders zijn partij echt wil verbreden om zo een ‘kweekvijver’ van talent te creëren, is er eigenlijk maar één echte oplossing: maak een volwaardige (en democratische) partij van de PVV. Zo kunnen sympathisanten zich aanmelden en groeien in de partij zonder dat ze uit het niets gemeenteraadslid moeten worden. Vervolgens kan iedereen vakkundig gescreend worden door een commissie die echt onderdeel is van de partij.

Want waarom heeft de PVV zo veel meer problemen met haar personeelsbeleid dan de andere partijen? In de eerste plaats omdat de organisatie van de PVV niet te vergelijken is met die andere partijen. Het is een absurde gedachte dat alle Tweede Kamer-, gemeenteraads- en Provinciale Statenleden, en dus ook de controleurs van de toekomstige gemeenteraadsleden, géén lid zijn van de PVV. Wilders heeft gelijk als hij stelt dat de tweede partij van het land zijn verplichtingen schept.

Verplichting nummer één: daadwerkelijk een partij worden.