Investeer niet in onderwijsrecruiters, maar in lerarensalarissen
In de Volkskrant was dit weekend een pijnlijk interview te lezen met David Graeber. Deze Amerikaanse antropoloog tikte in 2013 een populair blog over Bullshit Jobs en heeft dat inmiddels uitgewerkt tot een boek.
De Volkskrant-journalist en Graeber kregen onenigheid over welk percentage arbeiders zichzelf dagelijks naar een onzinbaan sleept, hoe je percentage kunt meten (wie bepaalt wanneer de baan zinloos is: onderzoeker, de samenleving of werknemer?) en daarmee wat überhaupt de definitie van een bullshitbaan is. Terwijl een pagina eerder glasheldere omschrijving te lezen was.
Dit zijn namelijk recruiters die leraren van de ene middelbare school naar de andere slepen en daar duizenden euro’s commissie voor rekenen. Dat scholen ten tijde van een groot lerarentekort naar ongebruikelijke methodes grijpen om maar gekwalificeerde mensen voor de klas te krijgen is begrijpelijk. Dat ze vervolgens uitkomen bij recruiters is droevig. Het is legale mensenhandelaren met als lijfspreuk ‘wie je kent, is belangrijker dan wat je kunt’. Een prima motto, zeker voor een vakgebied dat wordt bevolkt door types die na drie gefaalde studies nog steeds niet weten wat ze willen, maar zichzelf wel zien als mensenmensen met een bovengemiddelde mensenkennis.
In de praktijk betekent dat op LinkedIn schaarse werklieden als econometristen en backend developers lastig worden gevallen met berichten als ‘kennis maken?’ of ‘kopje koffie?’, zonder enig benul te hebben wat zulke kenniswerkers exact doen of hoe hun talenten/interesses precies aansluiten bij de opdrachtgever.
Dat schorem heeft inmiddels ook de onderwijsmarkt bereikt. En het treurige is: de recruiters hebben nog gelijk ook. We leven immers in een land waar de juiste mensen kennen beter beloond wordt dan iets kunnen, zoals lesgeven bijvoorbeeld. Een recruiter rekent voor het plaatsen van een docent 20 procent van het jaarsalaris van de docent. Als ze daarmee het lerarentekort oplossen zou dat een koopje zijn. Maar dat doen ze niet.
Vampieren
Toen de recruiter uit het Volkskrant-artikel werd benaderd door een school om een docent te zoeken, pakte hij de telefoon en trok hij een docent bij een naburige school weg. Bij de teleurgestelde school bood hij vervolgens een andere docent aan, uiteraard tegen 20 procent van het jaarsalaris. Met zo’n strategie los je het lerarenprobleem niet op, maar verplaats je het – tegen forse betaling – steeds een beetje.
Ondertussen jaag je de maatschappij op kosten door als volleerd vampier het onderwijsbudget – dat naar lerarensalarissen zou kunnen gaan – leeg te zuigen. De treurwilg van een recruiter lult deze praktijk voor zichzelf recht. De vergoeding is ‘marktconform’ en hij zou het onderwijs juist helpen door docenten naar een minder stressvolle baan te begeleiden.
Gelooft zo’n waailap van een recruiter echt in zijn eigen verhaal? Kijkt hij ‘s ochtends tevreden in de spiegel? Is hij trots op zijn prestaties? Wanneer je mensen uit het bedrijfsleven zou overhalen om docent te worden, werkloze docenten weet te verleiden te verhuizen of bijna afgestudeerden binnentrekt. Ja, dan snap ik dat je als recruiter trots kunt zijn. Nu ben je gewoon een ordinaire profiteur van een maatschappelijk probleem.
Je zou zo’n recruiter toch een uitdagend bestaan wensen. Als leraar ofzoiets.
