Redoine Faïd is nog steeds voortvluchtig, een maand na zijn spectaculaire ontsnapping per helikopter uit de gevangenis van Réau, in de buurt van Parijs. Afgelopen week kwam wel het bericht dat hij was gezien op opnamen in een parkeergarage. De auto waarin hij reed is teruggevonden met een lading dynamiet.

Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt hieronder door.

Die middag waren er helikopterbeelden genoeg van boven de Tour, de korte bergrit naar de Col de Portet, waarin Tom Dumoulin medeveroorzaker was van de krachtsexplosie waardoor Chris Froome bezweek. Vanavond komt hij naast Geraint Thomas en Tom Dumoulin op het podium op de Champs Elysées. Het is een maand na het bericht van zijn mogelijke uitsluiting uit de Tour, de middag na de vlucht van Redoine Faïd.

Je kunt je afvragen voor wie die weken erger zijn geweest. Faïd heeft zijn bevrijding beleefd als een van de escapefilms waar hij zich mee vereenzelvigd, maar kon er niet mee gloriëren op straat. In plaats daarvan moest hij zich dag voor dag verschuilen, zo te zien in en om Parijs. Froome kon zich niet verbergen en kreeg te maken met een volksgericht dat afnam, zodra hij verzwakte. De Tourzege van zijn ploegmaat Geraint Thomas is het beste wat hem kon overkomen, bij wijze van afleiding van de hoon. Ja, Chris komt veel beter weg dan Redoine.

In het Village Départ van Saint-Pée-sur-Nivelle nam ik gistermiddag Le Monde door. De deftige Parijse krant had twee volle pagina’s met een portret van Redoine Faïd, compleet met een popster-achtige glamourfoto.

Ik zag het na het omslaan van de vorige pagina: een groot verhaal over Tom Dumoulin. Er stond een foto van de in Frankrijk heel populaire Nederlander, genomen bij een interview in Achards, vlak voor de Tourstart in de Vendée. Daarboven de kop: Tom Dumoulin, l’antidote à la Sky.

Toevallig zat Iwan Spekenbrink, de baas van Sunweb, ook in de kiosk met een paar vrienden bij zich. Ik liet hem de pagina met Dumoulin zien. Iwan wilde weten wat de kop betekende.

“Tegengif tegen Sky,” vertaalde ik. Dat vond Iwan wel mooi.

We raakten in gesprek over het verloop van de Tour. Voor Spekenbrink was het wel helder: Thomas had geen fouten gemaakt, was ook niet ingestort, was gewoon de sterkste. De rest was allemaal wat tegen gekomen. Froome zakte in, dat was ook de leeftijd. Iwan dacht niet dat-ie de Tour nog een keer ging winnen.

Licht geïrriteerd reageerde hij op mijn opmerking dat Sky toch het sterkste collectief had. Sunweb moest Kelderman missen en Matthews viel uit, betoogde Iwan. Geschke zat er op de Alpe d’Huez nog bij met een bidon voor Tom.

En Tom kon steeds lekker meefietsen met de trein van Sky, zei ik. Dat beaamde Iwan dan weer wel. Het was goed meezitten zo, onder het afmatten van de concurrentie.

Ik ging alvast naar Parijs, met de finale van de tijdrit luid en duidelijk op Radio Monte Carlo. Tussen Bordeaux en Poitiers hoorde ik alles over de finale in Espelette, inclusief de spectaculaire zege van Dumoulin.

Daarna kwamen de nabesprekingen, de oordelen, de analyses, met veel lof voor de Limburger.

‘Un dauphin magnifique et douloureux!’ klonk het. Een prachtige, maar ook pijnlijke kroonprins. Om maar te zeggen dat ze hem eigenlijk de Tourzege wel gunden.

De oude druïde Cyrille Guimard kwam met een nieuwe bijnaam voor Tom: “Le Papillon de Maastricht.” De vlinder, ook de beste rouleur van het peloton, volgens Guimard.

Samen hadden ze de nieuwe Tourwinnaar gezien. Hij had alleen nog niet gewonnen.

Om elf uur gisteravond ben ik Parijs binnen gereden en vond ik mijn Hotel Bonséjour, Rue Burq, Montmartre, hoek Rue Durantin. De café’s en de stoepen ervoor stonden vol vrolijke. jonge grotestadmensen. Op de Rue Lepic beneden kon ik om kwart voor twaalf nog een half gebraden kip en een Demi Côte du Rhone bestellen. De Tour kwam naar de grote stad, na de lange omweg waarin hij ook knusse dorpen als Sarzeau, Trie-sur-Baïse, Saint-Pée-sur-Nivelle en Espelette aandeed.

Ik tik dit in Le Saint-Jean,traditioneel mijn laatste pleisterplaats van de ronde, aan de Rue les Abbesses, aan de voet van de Sacré Coeur.

Ik denk terug aan de Tourstart van 2013 in Corsica, mijn eerste interview met Tourdebutant Dumoulin voor Radio Tour de France. Hij glimlachte, was verlegen. In de derde etappe Ajaccio-Calvi liet hij zich voor het eerst goed zien met een ontsnapping in de finale die het net niet haalde. In 2015 startte hij als favoriet voor de proloog van de Grand Départ in Utrecht. Ook die won hij niet, het was té mooi geweest. Een paar dagen na het vertrek uit Utrecht sloeg Dumoulin zo ongeveer dubbel tegen een paal langs de weg in de massale valpartij in de rit naar Huy. Hij moest opgeven en miste zo de extra ervaring van een hele Tour. Het was wel goed voor zijn harding.

Dumoulin heeft deze Tour niet verloren door zijn spaakbreuk aan de voet van de Mûr-de-Bretagne die hem te veel tijd kostte. Hij heeft hem niet gewonnen, omdat Thomas net iets sterker was, maar kon Chris Froome uitzwaaien naar de derde plaats.

Dumoulin is onderweg naar een Tourzege, ook de Fransen onderkennen het, bij gebrek aan een overwinnaar van eigen bodem ontfermen ze zich alvast over hem. Hij is alleen niet zo’n jongen als Alaphilippe die graag geintjes maakt met het publiek. Daar is Tom te ingetogen voor, geen publieksdier genoeg. Cyrille Guimard zei: ‘Il manque un peu de folie pour être un vrai star’ – hij komt een beetje gekte te kort om een echte ster te zijn.

Het is het minste waar Tom Dumoulin zich zorgen over moet maken bij zijn definitieve greep naar het geel. Laat de anderen het gekkenwerk maar doen.

Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert.