Spring naar de content
bron: ANP/Bart Maat

Weg met yogaklasjes. Kies voor een echte sport!

Nederland gaat kapot aan flexibiliteit. En dan niet die zogenaamde flexibilisering van de arbeidsmarkt. Dat is gewoon een eufemisme voor het financieel uitknijpen van kwetsbaren door hen te verheffen tot de ondernemersrang. Nee, dit land gaat gebukt onder mensen die hardloopschoenen aanschaffen en wegkwijnen in sportscholen ‘zodat ze niet ergens aan vast zitten’. Als gevolg zien sportbonden hun ledenaantallen teruglopen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Jansen

Steeds minder mensen hebben zin om in het weekend op de tennisbaan, het hockey- of voetbalveld te staan. Waarom? “Mensen geven aan dat traditionele sporten te veel tijd in beslag nemen,” aldus de directeur van sportonderzoeker Mulier Instituut. Dus steekt men zich heel hip in lycra om op een racefiets andere weggebruikers doodsangsten aan te jagen. Of men gaat modieus mindfull zitten wezen door zich met twintig onbekenden in een zweethok in allerlei ingewikkelde lichaamsposities te vouwen.

Figuren die het imiteren van een gehandicapte kraanvogel verkiezen boven een teamsport, omdat ze ‘anders zo gebonden’ of ‘hun hele dag kwijt’ zijn: ik vertrouw ze niet.” Hockey mis ik wel, maar ik ben niet geschikt voor een teamsport. Want anderen zijn dan afhankelijk van je.” Dan weet je het wel, tegenover je staat iemand die de trein binnenstormt terwijl een omaatje bevend met haar rollator naar de uitgang schuifelt. Iemand die op het terras het eerste rondje betaalt, omdat nog niet iedereen binnen is. Bij de laatste bitterbal vragen ze ‘of iemand nog wil’, terwijl hun rouwranden al boven het paneermeel zweven. Fooi geven doen ze niet aan, want zelf ‘krijgen ze ook niks extra’s aan het einde van de werkdag’. Lui die een half uurtje bij grootmoeder in het verzorgingstehuis op bezoek gaan in de hoop de erfenis veilig te stellen. Kortom, egoïstisch tuig.

Ergens snap ik het. Doordeweeks staat men vast in de file of overvolle treinen op weg naar een baas die verwacht dat ze op gezette tijden hetzelfde geestdodende werk doen. Thuiswerken kan niet of nauwelijks, want dan vermoeden collega’s dat je Netflix zit te bingewatchen. Tot zover de flexibele arbeidsmarkt. In zo’n leven zijn 104 onbeschreven weekenddagen blijkbaar de hoogst haalbare vorm van vrijheid. Tijd waarvoor? Om met een partner door zo’n typisch troosteloos Nederlands winkelcentrum met een Action, Blokker en een Kruidvat te scharrelen? Om na de sportschool en het hardlooprondje stilzwijgend op de bank debiele spelletjes op je telefoon te spelen of gedachteloos tv-programma’s voorbij te laten trekken?

‘Lekker veel tijd voor jezelf’ is egoïsme verpakt in Happinezz-gelul. Teamsporten vormen niet alleen maatschappelijke lijm, maar kweken ook karakters. Wie ooit op zaterdagochtend met zeurende koppijn op een kleiig veld de huid is volgescholden na een slechte pass vraagt zich af: wat doe ik hier? Twee uur later met een biertje in de hand weet je dat er niets mooiers is. Een teamsport is niet alleen het beoefenen van een spelletje: Het zijn lessen in nederigheid, opofferingsgezindheid, medemenselijkheid en vriendschap. De stortvloed aan yoga- en sportschoolklasjes waar je zo kunt binnenlopen is net zoveel een teken van een samenleving die geobsedeerd is door gezondheid, als een samenleving waar men steeds vaker lijdt aan maatschappelijke bindingsangst. Een bescheiden bierbuik is oneindig veel sexyer dan een sixpack. Die laatste is vaak gewoon een uithangbord van een Instagram-isolement.

Gelukkig kunt u het tij nog keren, mocht u nog geen sport in verenigingsverband beoefenen, u kunt zich aanmelden. De chagrijnigmakende zomerstop is namelijk bijna voorbij.