De universiteitsbezetting: Ideologisch vernis smaakte nimmer zo zoet
Vrijdag viel ik in een liveregistratie van stadszender AT5. Het nieuwsbalkje onderin vertelt dat er sprake is van een studentendemonstratie. Waar de studenten precies tegen (of voor) demonstreren is niet direct duidelijk. Op het scherm herken ik het PC Hoofthuis. Een gebouw zo lelijk dat, wanneer Pieter Corneliszoon ook maar enig esthetisch gevoel in z’n dichterlijke donder had gehad, hij beledigd zou zijn over deze vernoeming. Voor de ingang zitten studenten met de armen in elkaar gehaakt. Binnen houden andere studenten het gebouw bezet. Op een spandoek staat ‘Mars voor onderwijs’. Een vreemde tekst. Volgens de Van Dale betekent mars een ‘regelmatige beweging’ en daar lijkt deze collectieve tegelplakkerij in de verste verte niet op.
Aangezien de helderheid van de spandoeken te wensen overlaat, zoek ik online op waar de studenten boos over zijn. Ze demonstreren tegen bezuinigingen in het onderwijs, de werkdruk, de dividendbelasting en het gebrekkige diversiteitsbeleid. Idealen zijn natuurlijk prachtig, maar je moet ze wel weten te verkopen. Zo’n allegaartje van ongespecificeerde standpunten die aan verschillende partijen zijn gericht doet het pr-technisch niet heel lekker. Vermoedelijk vinden de verzamelde studenten (slechts tientallen van de tienduizenden in Amsterdam) diversiteit heel belangrijk, want ze hebben hun bezettingsmacht Autonome Universiteit Postcolonial House gedoopt. Geestig, want de bleke bekkies van de demonstranten stralen niet bepaald van de diversiteit. Misschien dat daarom ter compensatie in het Engels werd gezongen “No ifs, no buts, no education cuts”. Met de verengelsing van het academisch onderwijs is dan blijkbaar weer weinig mis.
Nederlandser kun je volkswoede niet krijgen
Met de originaliteit van de Nederlandse spreekkoren was matig gesteld. “Kom hier, sluit aan en blijf daar niet zo lullig staan” en het “Hoe laat is het? Solidaritijd!”Als tv-kijker zat ik te hopen op de verdwaalde voetbalsupporter die daar “HOELAAD DE MOS? WE GAAN LEKKER LOS” tegenin zou brengen. Die kwam niet. Wie wel kwam was burgemeester Halsema. Die had een kamertje geregeld waar de demonstranten van gedachten konden wisselen met het College van Bestuur van de Universiteit van Amsterdam. Hadden ze geen zin in, hun eisen moesten ingewilligd worden. Welke eisen? Het is even zoeken, maar bijvoorbeeld de implementatie van een diversiteitsrapport. Dus moest de ME eraan te pas om de studenten weg te slepen. De studenten riepen ‘peaceful protest’ en smeekten de ME ‘geen geweld’ te gebruiken. Dat gebeurde dan ook niet. Op het scherm verscheen een vrouwelijke ME’er die met drie collega’s een demonstrant wegdroeg. Wapenstok, schild, kloeke stappers en stevige helm. En daaronder keurig gestifte lippen. De geharde anti-oproereenheid die keurig opgemaakt demonstranten die pleiten voor diversiteitsrapport wegtillen. Nederlandser kun je volkswoede niet krijgen.
Of er daadwerkelijk wordt bezuinigd op onderwijs is een definitiekwestie, maar wat wel duidelijk is dat de studenten de wijzigingen niet zo drastisch vinden dat ze zich massaal met hand en tand zullen verzetten. Geen rondvliegende stenen, molotovcocktails en knallende ramen. Daags na de bezetting liet de UvA weten de schade te inventariseren. Bij een eerste inspectie was geen grote ravage aangetroffen. Wel waren alle repen van het merk Tony Chocolonely uit de kantine gejat. Tony Chocolonely is een merk dat streeft naar het produceren van slaafvrije chocolade. Uitgerekend het meest postkoloniale product werd gejat uit het PC Hoofthuis. Ideologisch vernis smaakte nimmer zo zoet.
