Spring naar de content
bron: ANP

Mogen we weer terug naar de V&D en de Libelle van de jaren ’50?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Alexandra Besuijen

Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de terugkeer van de V&D, de Fendisjaal en tuttig chillen. 

V&D terug of toch niet?
 Toen ie er nog was kwamen we er vrijwel nooit, maar toen ie failliet ging misten we hem toch opeens heel erg: V&D.  Het had iets kneuterig jarenzestig-achtigs, met al die kloeke damesrijwielen met fietstassen voor de deur. Een stukje jeugdsentiment zo u wilt.
Waarom failliet? Tja, daar waren een hoop factoren voor, zoals te hoge lonen, torenhoge huren vanwege een geniepige constructie van opkoopfonds KKR, een veel te late instap in het online winkelen – internetwinkelgiganten Wehkamp en Bol startten respectievelijk in 1995 en 1999, V&D pas in 2008 – maar vooral ook een middelmatig aanbod. Wist de winkel zich eerder nog te onderscheiden door stijl en moderniteit – het eerste warenhuis met elektrische roltrappen! – de laatste jaren was het meer een gebeuren voor brave huismoeders en een enkele kortpittige. Heel erg middenmoot qua aanbod, vooral op kledinggebied, en ook niet echt onderscheidend qua prijs. Een hoog Miss Etamgehalte, als u begrijpt wat ik bedoel.
Toch kwam ik er wel eens, al had dat meer een pragmatische reden. Als ik op het Rokin bijvoorbeeld lijn 14 had gemist en geen zin had een kwartier in de regen te staan. Of als ik in Den Helder net de bus naar de boot zag wegrijden en een uur moest wachten – tja, dan was de V&D lekker dichtbij en warm. En bij La Place hadden ze lekkere broodjes.
Maar toen ik hoorde dat V&D ‘terug’ was, al was het dan alleen online, vond ik dat best wel fijn. Misschien kon een deel van het oude personeel nu toch weer aan het werk? Nou eh….dus niet.
Want het warenhuis is helemaal niet terug, hoe vaak dat ook in de media werd beweerd. Er is een webwinkel die de naam draagt, maar die feitelijk niets met het oude bedrijf te maken heeft. De mannen die erachter zitten, onder wie meneer Coolcat, hebben ongetwijfeld een flinke zak geld neergelegd voor die naam en dat is het dan. Een webwinkel die zich in niks onderscheidt van Wehkamp of Bol. Maar die net doet alsof de brave huisvrouw en die enkele kortpittige (in hun woorden ‘mensen boven de veertig’) nu eindelijk weer bij hun vertrouwde winkel terecht kunnen. Wat dus gewoon klantenbedrog is. En je kunt er ook al niet schuilen voor de regen….
Foto: er is vast wel iets bij ANP.

Sjaal of… muts?

Dat was lachen toen Fendi vorige week zijn nieuwe bontsjaals op de website zette! De stylist die het artikel kunstig drapeerde wilde óf een enorm statement maken óf heeft nog nooit zo’n ding in het echt gezien, want de roze sjaal vertoont een sprekende gelijkenis met het damesgeslachtsdeel. Maar dan ook echt. Vooral als je de foto 180 graden draait.
Op Twitter hadden ze de grootste lol en terecht. Het woord ‘kutsjaal’ werd veelvuldig gebruikt en ook vroeg iemand zich af hoe het zou staan om de nek van een kale man ?
Inmiddels is de sjaal volgens de website uitverkocht, ondanks de prijs van 850 euro. Ik waag dat te betwijfelen, maar wat ik wel graag zou willen weten is wat Fendi’s design consultant Karl Lagerfeld hier nou van vindt. Dat lijkt me sowieso geen lachebekje en al helemaal geen flamoesliefhebber. Helaas heb ik zijn nummer niet.
Tuttig chillen
Beroepshalve lees ik nogal een hoop damesbladen en glossy’s. Dat had me dertig jaar geleden een heerlijkheid geleken, maar tegenwoordig weet ik het zo net nog niet. Misschien lees ik er gewoon te véél, maar van koppen als ‘Alles wat jij wil weten over puntjepuntjepuntje’ krijg ik acute uitslag. Ik bepaal zelf wel wat ik wil weten over wie of wat. Wat een geklets.
Ik begrijp best dat de pagina’s vol moeten, zeker de online pagina’s, maar hallo! Neem de lezeres alsjeblieft ietsje serieuzer! Schrijf niet over kids en mama’s als je kinderen en moeders bedoelt. Zeg niet ‘wij kunnen niet meer zonder’ als het om een nieuwe handcrème gaat. Alsjeblieft geen artikelen over ‘wat hij werkelijk bedoelt als ie zegt dat ie je nog zal appen’. Dat weten we zo ook wel. Of ‘tien manieren om je seksleven gezond te houden’. Ik ben al blij als ik überhaupt een seksleven héb. Gezond of niet.
Geen vijftien stukken over de bruiloft van prinses Beatrice en hoe haar bruidsjurk lijkt op die van Diana/Kate/Megan. Nobody cares. Idem de verbroken relatie van het zangeresje en de komiek en hoeveel tattoos ze nu moeten laten weghalen. Tenzij je natuurlijk alleen mikt op zestienjarigen, zeg maar de gemiddelde leeftijd van de redactrices. Dan heb ik niks gezegd.
Wat mij betreft mogen we gewoon weer terug naar de Libelle van de jaren vijftig. Met een guitige damescolumn, een breipatroon en een recept voor gehaktballen of appeltaart. Lekker tuttig chillen met een koppie thee op de bank. Het lijkt me een gat in de markt.