Het begin van het einde van het Nederlandse korfbalsucces
Gisteren werd Nederland voor de zevende keer Europees kampioen korfbal. Een hele prestatie, temeer omdat het Europees Kampioenschap korfbal voor de zevende keer werd gehouden.
Ik zag het, live op tv. Ik wel.
Voor de finale Nederland – Duitsland was Studio Sport was met man en macht naar Heerenveen afgereisd. Het was een gekkenhuis. Daar wel.
Herman van der Zandt kondigde aan dat er een Heel Grote Trommel aanwezig was.
‘Heb je dit wel eens meegemaakt?’ vroeg Herman aan analytica Jet Hendriks.
‘Ja hoor,’ zei Jet.
Nederland ging winnen. Dat zei de bondscoach, dat zei Jet en dat zei Herman. Nederland wint altijd. In de hele geschiedenis van het korfbal heeft Nederland één keer verloren.
Dat was op 6 april 1991, in Deurne.
De Hel van Deurne.
Bij een stand van 11-10 voor de Belgen krijgt Nederland in de allerlaatste seconde van de finale een strafworp.
Een strafworp gaat er in het korfbal bijna altijd in.
Aan topkorfballer Hans Heemskerk de eer om de bal in de korf te piemelen.
Heemskerk hupt en gooit.
De bal stijgt, en stuitert op de rand van de korf, aarzelt en besluit dan ernaast te vallen.
Direct daarna fluit de scheidsrechter af.
België wereldkampioen.
Sport bestaat bij de gratie van drama. En korfbal mag dan zo Griekse tragedie-erig klinken als ‘zomaar wat rondkijken bij de Xenos’, De Vrije Bal van Heemskerk staat in een rijtje met de penalty’s van Seedorf, het vergeten rondje van Hilbert van der Duim en de face down van Epke tijdens de laatste Spelen.
Sport bestaat bij de gratie van drama
Ganzenbord-academy’s
Vóór De Vrije Bal van Heemskerk en na De Vrije Bal van Heemskerk won Nederland dus ieder groot korfbaltoernooi. Al-le-maal.
Ook gisteren.
Tegen Duitsland werd het 21-8. Eerder al waren de Tsjechen, de Polen, de Britten en de Belgen verslagen.
35-10.
40-12.
31-10.
22-9.
En dus 21-8.
Nederland is de enige plek ter wereld waar korfbal wordt beschouwd als topsport, en niet als een potje ganzenbord – al is er vast een onontdekte Aziatische regio waar duizenden kinderen jaarlijks op ganzenbord-academy’s worden klaargestoomd voor het grote werk. De rest van de mensheid ziet een mand aan een paal en wat vrijblijvend gekrioel, de Hollander ziet een gat in de topsportmarkt.
Als er op korfbal gegokt kon worden, werd ik gokker.
‘Wat betekent deze titel voor je?’ vroeg Van der Zandt aan de bondscoach, Wim Scholtmeijer, een man met de uitstraling van een eigenaar van een rijdende groentewinkel.
Scholtmeijer dacht dat het ‘zeker de historie in gaat als een Nederland-Duitsland’.
Daarna sprak Scholtmeijer over het gevaar van de wet van de remmende voorsprong. Die hoefde hij, dacht hij, niet uit te leggen. (Take it away, Wikipedia: ‘De wet van de remmende voorsprong is een fenomeen dat door Jan Romein in 1937 is beschreven in zijn essay ‘De dialectiek van de vooruitgang’, onderdeel van de bundel Het onvoltooid verleden. De wet stelt dat een voorsprong op een bepaald domein er vaak toe leidt dat er weinig stimulans is om verdere verbetering of vooruitgang te zoeken, zodat men vroeg of laat wordt voorbijgestreefd.’)
Ik vermoed dat Jan Romein geen korfbalafficionado was. Nergens wordt zijn wet zo ongenadig hard onderuit gekorfd als in die sport. Elk jaar groeit het verschil, elk toernooi lijken de uitslagen lachwekkender te worden. Nederland op een korfbaltoernooi is als Wilhelm Tell bij de schiettent op een kermis voor slechtzienden. En Wim Scholtmeijer maar voorbehouden zoeken: dat er nieuwe landen aankwamen, en dat we moesten blijven verbeteren. Jaja, Wim. Zwartkijker. En elke dag komt de nederlaag een dag dichterbij. Dankjewel.
China
Ooit zal Nederland wel weer eens een korfbaltoernooi verliezen. Pas over een jaar of tien, gok ik. Ik vermoed dat China ons uiteindelijk zal vellen. In China zijn ze nu nog niet van het bestaan van de sport op de hoogte, maar zodra ze ervan horen, worden ze er vroeg of laat de beste in. Tegen die tijd is Wim Scholtmeijer de Rinus Michels en de Guus Hiddink en de Johan Derksen van de Nederlandse korfbalsport ineen en dan zal Herman van der Zandt hem op het Korfbal24-kanaal van de NOS verbijsterd vragen hoe dit allemaal heeft gekund, verliezen en zo, en dan zal Wim antwoorden dat hij hier dus altijd al voor heeft gewaarschuwd, dat er steeds minder op straat werd gekorfbald, dat er geen talenten meer werden opgeleid en dat een veel te machtig old boys’ (and girls’) network rond de sport is ontstaan. Hij zal Jan Romein citeren, zijn wijze, grijze hoofd schudden en in de rouwende menigte verdwijnen.
En terwijl Nederland in verbijstering achterblijft, haalt in de regio-Delft één man voor het eerst in meer dan dertig jaar opgelucht adem. Zijn naam is Hans Heemskerk.
Meer Frank Heinen? Lees hier verder.
