Frank de Boers carrièreswitch en een glazen eland gevuld met whisky
Dit weekend maakte Atlanta United bekend dat Frank de Boer er de nieuwe trainer wordt. Ik vond het een vreemde combi, Frank en Atlanta United. Veel mensen vonden dat ook, op een paar mensen na die uit hoofde van hun functie verplicht zijn iets anders te vinden dan wat de meeste mensen vinden. Die paar spraken over massa’s talent bij Atlanta, een ‘goede structuur’ en een ‘fijne stad’.
(Ook niet mis: het logo van de club bestaat uit een vetgedrukte A – van ‘Atlanta’ – en vijf zwarte en rode strepen, die de vijf pijlers van de club voorstellen. Eenheid, vastberadenheid, gemeenschap, uitmuntendheid en innovatie. Vooral dat ‘gemeenschap’ intrigeert.)
Omdat Atlanta een Traditionsverein is – de club is al bijna een half decennium oud en werd destijds opgericht door een organisatie die AMB Sports & Entertainment heet, omdat Atlanta het grootste grootsteedse gebied van de VS was zónder ‘MLS-franchise’, las ik op Wikipedia – deed de club wat alle clubs tegenwoordig doen als ze een nieuwtje hebben. Ze stuurden een filmpje de wereld in.
Dat filmpje duurt negentien seconden. Ik heb het nu zo’n dertig keer achter elkaar gekeken.
Frenk the Boeah hier!
Frank de Boer draagt in dat filmpje een bordeauxrode trui. Hij staat in een hoek van een wat kil verlichte ruimte die oogt als het opslagdepot van een woonwinkel van het duurdere soort. Misschien klopt dat ook wel, want een van de weinige dingen die ik van Frank de Boers echtgenote weet, is dat ze een woonwinkel van het duurdere soort uitbaat. Toen Frank bij Ajax werkte, bracht hij zelf nog wel eens wat bestellingen rond. Ik heb dat altijd een mooi beeld gevonden: de trainer van Ajax, meer landskampioenschappen dan tenen en vingers, en dan op dinsdagochtend vloekend met een bestelbusje door een eenrichtingsstraatje in Monnickendam manoeuvreren omdat hij ‘even’ een beige rolpoef bij de familie Klokgieter moet afleveren. Hoe zou het intussen met die woonwinkel zijn? Als Frank eenmaal in Atlanta zit, kan hij niet zomaar meer in Sinterklaastijd bijspringen om wat houten vensterbankganzen in te pakken.
Maar: terug naar het filmpje. Achter Frank (‘Hai Etlenta, Frenk the Boeah hier!’) rijst een stellingkast op. Op de bovenste plank staan en liggen boeken. Voetbalboeken, op het eerste gezicht. Eentje over Bergkamp, en een van Balotelli en een Het beste van Hard Gras. Dat laatste boek herken ik omdat ik het zelf heb. Ik stel me Frank de Boer voor, onderuit gezakt in een strandstoel, terwijl hij leest hoe Herman Koch nachtenlang met Hristo Stoitchkov door Barcelona struint. Ik stel me Frank grinnikend voor, maar dat gaat maar moeilijk.
Het meest opvallende boek in de bibliotheek in huize De Boer is een kolossaal exemplaar, dat massief op de bovenste plank ligt. The Age of Innocence, heet het. Ik ben niet heel goed thuis in de Amerikaanse vooroorlogse literatuur, maar The Age of Innocence – over liefde en sociale conventies in de New Yorkse upper class – ken ik toevallig wel. Geschreven door Edith Wharton, die er de Pullitzer Prize mee won, als eerste vrouw nota bene. Frank de Boer moet ergens een geïllustreerde versie op de kop hebben getikt. Een Wharton-fanaat, kortom.*
Op de onderste, zichtbare plank liggen wat vaantjes (Soccer City Johannesburg) en andere prullaria: een Champions League-bal, een shirtje, een borstbeeld van de god Ajax, nog een Champions League-bal, maar dan met handtekeningen, kortom: zo zien de kasten van talloze voetballiefhebbers van middelbare leeftijd overal ter wereld eruit.
Dan, echter, vlak naast Franks linkeroor, duikt iets op wat ik niet helemaal kan thuisbrengen. Het lijkt het meest op een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld. Wat moet Frank de Boer, toch een van Nederlands beste verdedigers aller tijden, met een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld? Kijk, Frank is rijk genoeg: als hij voelt dat hij een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld nodig heeft, dan kan hij er zonder al te veel gewetenswroeging eentje aanschaffen. Online kun je alles vinden. Toch lijkt me Frank de Boer niet direct een man die actief op zoek gaat naar een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld om de leegte in zijn bestaan te vullen. Het moet je passen, een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld. Ik vind een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld meer iets voor Ronald, of voor Arnold Scholten. Als ik Frank de Boer was (en ik ben hem, qua naam, toch voor de helft) en ik had een stellingkast die nog wel een verrassend element kon gebruiken, dan zou ik niet direct denken aan een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld. Eerder een leuke plant, of een vergulde scheenbeschermer. Of een beschilderde steen op een stukje hout, die je door de kleuterschool van je oudste kind op Vaderdag 1997 als ‘presse-papier’ is verkocht (inclusief een stukje tape waarop ‘Een kei van een vader’ staat). Een miniatuur-Maanraket, uit de Kuifje-strips. Een ingelijste foto van jou en je broer. Een op teambuilding-uitje zelfgeblazen vaas. Een DVD-box van Buffy the Vampire Slayer. Een plag gras uit De Meer, met echtheidscertificaat. Een Topshot van jezelf. Nou ja, alles, behalve een glazen eland die voor driekwart met whisky is gevuld.
Misschien heeft hij hem ooit cadeau gekregen. Bekende mensen krijgen soms buitenissige cadeaus. ‘Beste Frank, gefeliciteerd! Het doet ons veel plezier je mede te delen dat je door Fløt, het op twee na grootste pelsjagersverbond van midden-Noorwegen, bent gekozen tot favoriete linksbenige verdediger van de maand november. Hierbij sturen we je een glazen versie van ons logo: een eland die voor drie kwart met whisky is gevuld. Hopelijk heb je er een mooi plaatsje voor! Met Fløtgrœt, Kjetil Rekdal.’
Elandvormig stuk krantenpapier
En dan zet je zoiets neer, eerst een dag, dan een week, dan verplaats je het en je verhuist het mee en stoft het af en op een dag ben je er opeens aan gehecht. En straks, wanneer Frank de Boer zijn koffers pakt om naar Atlanta te vliegen, en klaagt over hoe weinig er in zo’n Samsonite (spreek dit merk uit op z’n Frank de Boers) past, zal zijn vrouw zich afvragen hoe het kan dat alles nu al vol zit en ze zal hem willen helpen en dan zal ze het elandvormige stuk krantenpapier zien dat sterk naar whisky ruikt.
Of is het toch een rendier?
* The Age of Innocence is, behalve van een roman van Edith Wharton, ook de titel van een groot fotoboek van het voetbal in de jaren zeventig. Het valt onmogelijk met zekerheid vast te stellen, maar ik geloof toch dat Frank de Boer een geïllustreerde versie van de roman heeft liggen – ondanks dat die, voor zover ik heb kunnen nagaan, nooit is uitgebracht.
