2018: Het jaar van de publieke schandpaal
Ze trekken alle drie volle zalen en werden overladen met jubelende kritieken. Cabaretiers Henry van Loon, Peter Pannekoek en Stefano Keizers over het absurde jaar 2018 en het grillige komiekenbestaan. En: wanneer gaat een grap écht te ver? ‘Dude, dit zijn jouw woorden. Serieus, dit kan je echt niet zeggen.’
“Als het gesprek niet over mij gaat, dan is er eigenlijk geen gesprek met me te voeren,” zei je eerder, Stefano. Is zo’n driegesprek dan niet heel lastig voor je?
Stefano Keizers: “Het is een sadistische truc, ja. Sowieso denk ik dat het heel gemeen is om drie jongens naast elkaar te zetten met een enorme bewijsdrang. Want dat wordt oorlog. Ik weet niet of ik dit spel ga winnen, eerlijk gezegd. Dus ik ben gewapend, maar nerveus.”
Henry van Loon: “Ik heb geleerd om niet zo grappig te doen in interviews, want dat wordt toch altijd zonder timing opgeschreven, en dan werkt het niet meer.”
Keizers: “Ik vind dat wel een goede tip. Ik kom op papier altijd heel arrogant en erg nazistisch over.”
Misschien wordt het makkelijker als er iets anders centraal staat dan jullie, namelijk het jaar 2018. Wat komt dan als eerste bovendrijven?
Van Loon: “Er is zo veel gebeurd. Een heksenketel was het weer, godsamme.”
Keizers: “Volgens mij ben ik het daar niet mee eens. 2018 heeft niet één iconisch ding dat gebeurd is.”
Peter Pannekoek: “Is #MeToo 2018?”
Keizers: “Nee hè, gaan we nou alweer #MeToo pluggen?”
Pannekoek: “Ja, want naast bitcoins heb ik aandelen #MeToo.”
Keizers: “Journalisten willen graag misbruikt worden, daarom berichten ze er zo veel over.”
Van Loon: “Ook als iemand naast jou zit, komt wat je zegt best nazistisch over.”
Keizers: “Maar ik vind het echt zonde, en dat meen ik uit de grond van mijn hart, dat als we 2018 gaan bespreken, de hele eerste alinea over #MeToo gaat.”
Wat komt bij jou naar boven?
Keizers: “Ik volg het nieuws in extreme mate, maar er was dit jaar echt weinig nieuws. Heb je misschien een hint?”
