Adults-onlyreizen: paradijs zonder gekrijs aan het zwembad
Alexandra Besuijen neemt wekelijks de wereld van mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de piemelfoto en vakantietrends voor 2019.
Paarse kabouter
Er stond een aardig stukje in The Guardian deze week over het eigenaardige fenomeen de ‘dick pic’. Persoonlijk had ik het de kop The Dickpic Papers gegeven, maar waarschijnlijk leest niemand tegenwoordig Dickens nog. Afijn.
Uit een Brits onderzoek is gebleken dat vier op de tien vrouwen in de leeftijdscategorie van 21 tot 36 jaar wel eens ongevraagd een piemelfoto krijgt toegestuurd. Soms van iemand met wie ze al contact hadden, bijvoorbeeld via Tinder, maar steeds vaker van volkomen onbekenden. Via AirDrop op je iPhone en iPad kun je zomaar ineens een dick pic ontvangen van die meneer aan dat andere tafeltje in het restaurant of tegenover je in de trein. Gezellig.
Het fenomeen begint dermate vormen aan te nemen dat het de naam ‘cyberflashing’ heeft gekregen en er Kamervragen zijn gesteld in het Britse Lagerhuis. De centrale vraag is of er wetgeving moet komen die het fenomeen dan verbiedt, neem ik aan, niet die het verplicht stelt.
Een onderzoekster van de Londense Universiteit wilde wel eens weten waaróm mannen dit doen en stelde haar vraag op het online platform Reddit. Binnen korte tijd had ze zoveel reacties dat de moderatoren het topic moesten sluiten. Zal in HEL (Het Echte Leven, AB.) een man nooit toegegeven dat ie zich er wel eens schuldig aan maakt, anoniem op een internetforum hielden de heren zich niet in.
Sommige mannen gaven toe dat ze het deden omdat ze onzeker waren over hun lichaam en graag een complimentje wilden. Anderen vonden het gewoon opwindend en stuurden er zoveel mogelijk. “Voor elke tien afwijzingen is er altijd wel eentje die toehapt.” Romantisch. Nee maar écht!
Aan de ontvangende kant betoonden de vrouwen voornamelijk hun verbazing over het fenomeen. Wat denkt zo’n man ermee te bereiken? Dat je zegt: o prachtig, kom maar gauw hier? Zit je net bij je moeder op de thee, krijg je ineens zo’n paarse kabouter onder je neus!
Ik kreeg mijn eerste dick pic overigens al 35 jaar geleden. Op papier in kunstzinnig zwart-wit in een envelop op mijn bureau. Het was een hele verrassing bij het openen der kantoorpost, kan ik je zeggen. Nu was de eigenaar van het, ik moet zeggen best wel indrukwekkende apparaat, fotograaf, dus voor hem was het een makkie, maar de gemiddelde man moest er toen meer moeite voor doen dan nu. En dat zal ook de verklaring zijn: met de moderne techniek kost het nauwelijks moeite om je jongeheer in juichende staat te vereeuwigen en door te sturen. Niet omdat het móet, maar omdat het kán dus eigenlijk…
Adults only
Het is koud, donker, stormachtig, nat en vooral saai in deze tijd van het jaar, dus veel mensen houden zich maar vast bezig met hun zomervakantie. Waar gaan we dit jaar naartoe?
In het Algemeen Dagblad kregen we een een voorproefje van de vakantietrends voor 2019. Echt heel bijzonder ziet het er niet uit, al vallen er een paar dingen op. Volgens diverse reisorganisatoren heeft de consument in toenemende mate duurzaamheid op zijn lijstje staan, terwijl hij tegelijkertijd juist ook verder weg wil naar steeds exotischer oorden. Zeg maar, een beetje op Bali moeilijk zitten doen over plastic rietjes met een ecologische voetafdruk ter grootte van het halve Amazonegebied. Slaat echt nergens op.
Verder zijn Tunesië, Algerije en Egypte na jaren van onrust weer helemaal terug als vakantiebestemming. Of ze mooi waren, die piramides, vroeg ik laatst aan iemand die net terug kwam uit Egypte, maar hij keek me nietszeggend aan. Hij was twee weken naar een all inclusive geweest en was de poort niet uitgekomen. Gewoon lekker bij het zwembad met een cocktail en een buffet. Je moet wel lekker dooreten en -drinken hè, anders haal je je geld er niet uit. Pfff…
Een trend die ik van harte toejuich zijn de adults only-reizen en nee, dat heeft niks met bronstige heren of wulpse dames te maken. Het is veel fijner: reizen zonder kinderen! Niet alleen voor singles of stellen zonder ‘kids’, maar ook steeds meer voor mensen van wie de kinderen het huis uit zijn en nu wel eens zonder gekrijs en bommetjes aan het zwembad willen liggen. Paradijselijk.
Bij de stedentrips staat New York nog steeds onbetwist bovenaan, maar verrassende nieuwkomers zijn Reykjavik en Lissabon. Die laatste kan ik me goed voorstellen, maar Reykjavik? Ik ben er een keer overheen gevlogen, dat lijkt me mooi genoeg.
Wat dit overzicht onvermeld laat, is de toenemende trend om vakantie in eigen land te vieren. Gewoon in een tent, of in een huisje aan zee. Laten we eerlijk zijn, het scheelt reistijd, geld en een hoop ergernissen. Misschien hebben we dan geen all inclusive, maar met een Aldi of Lidl op elke straathoek moet dat geen onoverkomelijk probleem zijn. En sinds die global warming zit het met de temperatuur tegenwoordig ook wel snor…
Japanse schoonmaakporno
In Amerika zijn ze hysterisch over schoonmaakgoeroe Mary Kondo. Of nou ja, de vrouwen dan. Of nou ja, de vrouwen in hippe steden in veel te dure huizen die ze blijkbaar zelf niet op orde kunnen houden dan. Sinds vijf jaar geleden haar boek The life-changing magic of tidying up verscheen is de kleine Japanse niet meer uit de schijnwerpers geweest en inmiddels heeft ze zelfs een eigen Netflixshow, Tyding up with Mary Kondo. Ze wordt zo hijgerig bewonderd, dat je bijna zou denken dat het Japanse schoonmaakporno is.
Het is een frappant fenomeen. Mary, vergezeld van haar tolk, belt ergens aan en dan volgen er een hoop ‘Oh My Gods‘ en hugs en zoenen van mensen die ze dus nog nooit eerder heeft gezien. Echt weird. Dan loopt Mary het huis door met de eigenaars en bekijkt ze de pijnpunten en wat ze daaraan kunnen doen. Zo moeten ze bijvoorbeeld al hun kledingstukken een voor een in de handen nemen om te kijken of het ze ‘een sprankje vreugde’ geeft. Zo niet, dan gaat het onverbiddelijk weg.
Vervolgens gaat Mary de overgebleven T-shirts origami’en. Op de grond. Heel zen. Het is gewoon een beetje eng. De onberispelijk maar seksloos geklede Mary schuifelt als een perfect popje door het huis, zachtjes in het Japans converserend met haar tolk en elegant gebarend met haar perfecte poppenhandjes, terwijl haar perfecte glimlach geen seconde van haar gezicht wijkt. Nou ja, dat lachen begrijp ik wel. Haar Mary Kondo opbergboxen – een luxueuze variant op de goeie ouwe schoenendoos – gaan voor ruim 75 euro per drie stuks als warme doosjes over de toonbank. Als ik haar was zou ik ook niet huilen. Hoogstens all the way to the bank…
