Spring naar de content
bron: ANP

Anonieme brief markeert einde journalistiek KRO-NCRV

Medewerkers van KRO-NCRV zeggen in een anonieme brief hun vertrouwen op in de directie. “Wij hebben een gezin en zijn bang onze baan te verliezen,” aldus de kritische omroepmedewerkers, die ‘chaos’ bespeuren bij de omroep.  Steen des aanstoots is ondermeer het verdwijnen van de journalistieke traditie bij KRO-NCRV in de vorm van Brandpunt. De anonieme kritiek op de directie markeert daarmee het einde van de journalistiek bij de omroep. In meer dan één opzicht, zo stelt Ton F. van Dijk.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ton F. van Dijk

Vroeger was alles anders. Of het ook béter was valt nog te bezien. Maar als je de ‘anonieme’ brief leest, die niet nader genoemde medewerkers van omroep KRO-NCRV aan hun directie stuurden, dan krijg je wel dat idee. Want wat is KRO-NCRV nog zonder succesvolle programma’s als Brandpunt, Memories, of Boer zoekt vrouw?

Dit laatste programma dreigt te verdwijnen nu het contract tussen de producent en de omroep afloopt en het de productiemaatschappij van de kijkcijferhit dus vrij staat het programma elders aan te bieden. Lees: voor méér geld gaat het zometeen naar RTL4, dat wel een opkikkertje kan gebruiken.

De anonieme briefschrijvers luiden daarom de noodklok over de situatie binnen het roemruchte mediabedrijf KRO-NCRV. Het zou een ‘chaos’ zijn en daarom zeggen zij ‘namens de medewerkers’ van de omroep zelfs publiekelijk het vertrouwen op in de directie.

Arme Jochem de Jong die in 2017 nietsvermoedend zijn baan bij Discovery opzegde om mediadirecteur van KRO-NCRV te worden. En dan nu deze openlijke vernedering moeten ondergaan als gevolg van een anonieme brief, waarin zijn eigen medewerkers laten weten geen vertrouwen meer in hem (en anderen) te hebben.

Een citaat: “Verandering moet er zijn, daar hebben wij begrip voor. Enkel staan wij niet achter de werk en denkwijze van de huidige directie en creatieve leiders. Er worden keuzes gemaakt die niet aansluiten bij de identiteit van de KRO-NCRV en er zijn meerdere aanwijzingen waar wat ons betreft uit blijkt dat men deze rijdende trein niet onder controle heeft.”

“Er zijn meerdere aanwijzingen waar wat ons betreft uit blijkt dat men deze rijdende trein niet onder controle heeft.”

KRO-NCRV dreigt onder de huidige leiding volkomen te ontsporen, zo luidt de boodschap van de anonieme omroepmedewerkers in hun brief. Ze zeggen niet wie ze zijn, maar wel dat ze met ‘vele’ collega’s hebben gesproken.

Daarbij zitten – zo blijkt – ook mensen die kennelijk niet op de hoogte waren van het revolutionaire plan om mede namens hen het vertrouwen in de directie publiekelijk op te zeggen.

Men schrijft daarover: “Wij als initiatiefnemers van deze brief hebben gesprekken gevoerd met meerder mensen binnen het bedrijf, gesprekken waarbij we niet in alle gevallen hebben aangekondigd bezig te zijn met een statement in de vorm van deze brief.”

De brief is dus niet alleen anoniem voor de directie, maar nota bene ook voor een deel van de medewerkers, dat nu het vertrouwen in diezelfde directie per brief blijkt te hebben opgezegd.

De overtreffende trap van anonimiteit dus. Want, zo besluit men de brief ter rechtvaardiging van de weinig eervolle modus operandi: “Wij blijven tenslotte gewone mensen met gezinnen thuis en zijn bang onze baan te verliezen.”

“Wij blijven tenslotte gewone mensen met gezinnen thuis en zijn bang onze baan te verliezen.”

De anonieme KRO-NCRV medewerkers zeggen dus in de openbaarheid hun vertrouwen op in de wél met name genoemde mediadirecteur Jochem de Jong (de man heeft waarschijnlijk ook gewoon een gezin), maar weigeren te zeggen wie zij zijn. Dit omdat men zich kennelijk gevangen voelt door eerder aangegane financiële verplichtingen, zoals een hypotheek.

Een deel van in de brief verwoordde kritiek zal ongetwijfeld terecht zijn. De directie liet zich immers vorig jaar door de NPO de kaas van het brood eten toen men van de netmanager te horen kreeg dat gestopt moest worden met Brandpunt. Een enorm probleem voor een bedrijf dat journalistiek in de genen heeft zitten. Daar is nu niet veel meer van over.

Dat blijkt overigens niet alleen uit het feit dat de meeste journalisten van Brandpunt inmiddels werkloos thuis zitten (zoals de onvolprezen topverslaggever Aart Zeeman), maar ook nu de overgebleven en meer fortuinlijke KRO-NRCV collega’s duidelijk niet weten hoe je ervoor zorgt, dat kritiek op een fatsoenlijke manier bij de leiding terecht komt.

Waren de journalisten van Brandpunt er nog geweest, dan was de directie tijdens een plenaire personeelsbijeenkomst op hoge toon ter verantwoording geroepen. Met open vizier en veel emoties. Wat de gevolgen ook zouden zijn geweest.

“Waren de journalisten van Brandpunt er nog geweest, dan was de directie tijdens een plenaire personeelsbijeenkomst op hoge toon ter verantwoording geroepen. Met open vizier en veel emoties.”

Dat nu dus is gekozen voor een anonieme – en daarmee tamelijke laffe – brief aan de directie, markeert inderdaad het einde van de journalistieke traditie bij KRO-NCRV. In meerdere opzichten.

Onderwerpen