‘Het gerucht wil dat ik Geert Mak aanzag voor Anja Meulenbelt’
Journalistiek, hoe ging dat in die goeie ouwe tijd? De Foute Jongens diepen wat anekdotes op uit Bombay, de voormalige Sovjet-Unie en Perzië. Onderwijl komen zij te spreken over de smartlappen van Fred van Dam, een uitgedroogde matroesjka en een hoofdstedelijke herenspa.
Rob: Normaal gesproken, mijnheer Van Amerongen, houd ik de deur van de journalistieke keuken liever dicht. Weinig dingen irriteren mij meer dan incrowdverhalen over ons vak. Wat heeft de lezer eraan? Niets, zeg ik u. Voor één keer, echter, maak ik een uitzondering omdat mijn hart er vol van is.
Ieder jaar nodigen mijn huidige collega’s mij uit voor een feestje. Ieder jaar schmier ik dat ze zich daartoe niet verplicht hoeven te voelen omdat ik, ofschoon nog steeds als cursivist voor de krant actief, inmiddels deel uitmaak van het seniorenconvent, de enigszins badinerende benaming voor een gezelschap van pensionado’s dat eens in de zes maanden bijeenkomt, de begrafenissen niet meegerekend. Ieder jaar geven ze tot nu toe het antwoord waar ik dan stiekem op hoop: u hoort erbij, oom Rob. Ditmaal overigens aangevuld met: wij zijn OVT niet, meneer Freriks.
Ik heb het over de jaarlijkse kerstborrel van de huidige afdeling verslaggeving van De Telegraaf in een hoofdstedelijk etablissement. Ik meld mij er tien keer liever dan bij dat seniorenconvent, vooral omdat ik mij omringd weet door jonge, leuke, enthousiaste journalisten die in tegenstelling tot veel oudgedienden snappen hoe het vak tegenwoordig dient te worden uitgeoefend: 24 uur per dag, niet alleen voor de papieren krant maar ook online en via de sociale media. Dat ervaar ik als inspirerend, zoals zij het, naar mijn stellige indruk, wel op prijs stellen dat ik af en toe anekdotes uit het stenen tijdperk opdis.
Lees de rest van het artikel via Blendle.
