Spring naar de content
bron: Bron: Youtube

De doffe schaamte van een 20-0 zege

Bij de stand van 11-0 (of 13-0, of 9-0 – niemand die het bijhield) kreeg AC Cuneo 1905 zondagmiddag in het eigen Stadio Fratelli Paschiero die een vrije trap aan de rand van ‘de vijandelijke zestien’. Twee spelers meldden zich.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Vier spelers van tegenstander Pro Piacenza (uit Piacenza) vervoegden zich in de muur.
Nee, toch drie. De vierde bleef er een beetje half naast staan, zoals de oudere zus die op het vrijgezellenfeest van haar jongste zusje plaatsneemt aan de zijkant van de groepsfoto.
De vrije trap werd genomen. De bal werd achter de muur langs gespeeld. Plotseling stonden er drie Cuneo-spelers voor de keeper. Doelpunt.
Niemand juichte.

Krokusvakantie en de stiefzoon van Goebbels
De wedstrijd eindigde in 20-0 (ruststand 16-0). Pro Piacenza trad aan met acht spelers: zeven jeugdvoetballers en de masseur, Picciarelli. Picciarelli viel in de 76ste minuut uit wegens kramp, en er was niemand om hem te masseren. De echte spelers van Pro Piacenza staken al maanden, omdat ze hun geld niet krijgen. De club is al een paar keer niet komen opdagen bij wedstrijden. Als ze zondag wéér niet waren gekomen, was de club opgehouden te bestaan.
(Overigens melden Italiaanse blogs dat de voorzitter van Pro Piacenza de facturen van vrienden en familie, die bijvoorbeeld het stadion hebben gebouwd, wel hartstikke nauwgezet betaalt. Molto simpatico toch.)
Het was een treurige dag in Cuneo, de stad waar ooit de stiefzoon van Joseph Goebbels met zijn privévliegtuig te pletter stortte. Niet eens vanwege die 20-0, hoewel 20-0 natuurlijk geen voetbaluitslag is, maar de verhouding stroop-azijn op een pannenkoek. Ook niet vanwege die stiefzoon van Goebbels, of door het feit dat de Hicham Kanis, de spits van Cuneo die zes doelpunten maakte, wordt begeleid door Mino Raiola. Zelfs niet door die masseur, die vandaag wat verweesd door de middeleeuwse straten van Piacenza hinkt, niet in staat weg te rennen voor het medelijden dat van alle zijden op hem neerdaalt. Je ziet hem zitten, Picciarelli, op een terrasje in de zon. Koffietje op tafel (‘Ik betaal je snel terug’), scooterhelm op de stoel naast zich. Been omhoog, Gazzetta in de klauwen. Voor het eerst en vast ook voor het laatst genoemd in een wedstrijdverslag.
Maar goed, Picciarelli zit tenminste nog lekker in Piacenza. En wat kan hij er aan doen? Het mededogen indrinken en nog een brioche bestellen.

Vanuit een van de slordigst geordende stellingkasten van mijn geheugen kwam een herinnering gevallen die me stante pede bedroefde. Buiten was het nog altijd Lente 2019, binnen werd het even heel erg Lente 1995.
We speelden in Laren. Zaterdagochtend half tien.
LVV heette die club. De E3 was een solide middenmoter in onze competitie.
Samen met Ajax waren wij – BFC E5 uit Bussum – op dat moment de best voetballende ploeg van Nederland. Over twee weken zouden wij kampioen worden. Ons doelsaldo was 132 vóór en negen tegen. Een machine, waren we.
We speelden altijd vroeg in die tijd. De sportparken in de regio lagen er meestal uitgestorven bij. Dauw op het veld, koffie in de kantine. Een oude fiets tegen het clubhuis, van de beheerder. Zelfs de doeltjes stonden nog niet klaar.
Die zaterdagochtend was de vakantie begonnen. Van LVV E3 daagden uiteindelijk vijf spelertjes op. De rest was gaan skiën. Ik weet niet hoe het nu is bij pupillenteams, maar in de lente van 1995 werd het aantal spelers van een team bepaald in overleg tussen beide coaches. Het minimum was zeven (per team), het maximum negen (zie zeven).

Snikken
Die ochtend in Laren speelden we tegen LVV E3 zeven tegen zes – de zesde was een LVV-broertje van zes jaar dat toevallig aanwezig was en op gewone schoenen speelde.
Het werd 14-0. Het enige wat ik me nog van die wedstrijd herinner, was een zuigende schaamte die bij elk doelpunt een beetje heviger werd. We stopten al snel met juichen. Na het elfde doelpunt barstte een van de tegenstanders in snikken uit.
Na de wedstrijd kleedden we ons om en vertrokken stilletjes uit het dorp, waar de krokusvakantiestilte iets onmiskenbaar afkeurends had gekregen.

Onderwerpen