De anatomie van een terrorist
Jaar in jaar uit sijpelde het gedachtegoed vanuit de graven van lang gestorven mannen zijn brein binnen. Het druppelde een rivier in zijn hoofd en net als alle rivieren van de wereld wilde die ook naar de zee stromen. Alleen, hij had de zee niet anders te bieden dan bloed. Hij werd eerst de wachter van het idee van het bloed in zijn hersenen. Toen dat idee lang genoeg gekoesterd en veiliggesteld was, werd het tijd om in actie te komen.
Het is de geldingsdrang bij de mens, het dier en de plant die de aarde doet draaien. Ook hij wilde zich onderscheiden. Dat wilde hij doen door een verschrikkelijke angst te kweken in de harten van al zijn vijanden, door de immense paniek bij die mensen van dichtbij mee te maken, door zijn eigen scenario van de nachtmerrie te laten uitkomen, door die vijanden eeuwig op de knieën te dwingen. Een overwinnaar wilde hij zijn.
Zijn plan was om de archaïsche, gruwelijke geweldscultuur van zijn dode helden te kopiëren. Naar een perverse vrijheid wilde hij rennen. Zijn oerinstincten moesten weerklinken in de loop van zijn geweer. Aan de smaak van de absolute macht wilde hij proeven. Er moest iets gedaan worden.
Aan munitie had hij geen gebrek. Dat was de ‘waarheid’ die hij in pacht had. Hij had zijn ziel verpand aan een waarheid die minder buigzaam was dan graniet. Gods woorden, zinnen van een man die kleine kinderen naar de gaskamers had gestuurd, preken van de profeten, de trauma’s van lang geleden gevoerde oorlogen, de kracht van het dogma dat het altijd wint van de kwetsbaarheid van de twijfel, zijn diepe, onvermurwbare geloof, de heerlijke gemoedsrust die hij kreeg door zich helemaal over te geven aan het enige ‘ware’ pad, de romantiek van de mythen en de legendes… Zoveel ingrediënten waar hij uit kon plukken die zouden maken dat hij in beweging kwam. Ja, hij wilde in beweging komen.
Niet dat hij zichzelf nooit confronteerde met de vraag waar hij voor leefde. Wat was het doel van zijn bestaan? Wat kon dat doel anders zijn dan de boodschapper zijn van het verheven doel? De meeste mensen hadden oren die niet wilden horen. Er lag een taak voor hem. Hij moest wel degene zijn die deze grootse waarheid zo verkondigde dat ze het wel moesten horen. Zelf had hij zich al volledig overgegeven aan ideologie en geloof. Zijn taak was om de anderen ook tot gehoorzaamheid te dwingen. Hij had geen keuze, hij moest wel in beweging komen.
De dialoog was het vuilste woord dat hij kende. Stevige sloten had hij gezet op de deuren die zouden kunnen leiden naar een middenweg. Ze wilden maar niet beseffen dat compromissen de weg naar de hel plaveiden. De wereld moest wakker geschud worden. Ze lieten hem geen andere keuze dan dat met dwang te doen. Dat er slachtoffers moesten vallen stond vast. Want de mensen waren doof en blind. Ze hadden hun ziel verkocht aan de onwetendheid die de ondergang van de mensheid ging betekenen. Hij moest wel in beweging komen.
De geweren, de kogels, de bom had hij allang klaarstaan. Wat restte was de laatste stap, dat was dat zijn hele bewustzijn werd gedegradeerd tot een apparaat om het geweer, de kogel en de bom mee te bedienen. Hij was een echte zombie in een tijd waarin denkbeeldige zombies welig tierden. Doelgericht ging hij op weg en vond de adressen. Hij schoot op de kinderen op het eiland Utøya in Noorwegen. Daarna nam hij het vliegtuig en richtte een bloedbad aan bij Charlie Hebdo in Frankrijk. In Metrostations in Brussel liet hij bommen tot ontploffing komen. In Istanbul maakte hij tientallen slachtoffers op een vliegveld. In Boston liet hij marathonlopers bloeden. In Nieuw-Zeeland was hij op het hoogtepunt van zijn ervaring en kunnen en schoot vakkundig op moskeegangers. Hij had geen persoonlijkheid. Een naam had hij evenmin. Als ze vragen wie hij was, zeg dan dat hij het bloed van rivier was, bloed dat onze zee rood heeft gekleurd.
