Het einde van woke
De cultuurverandering die wordt aangeduid als ‘woke’ zou onvermijdelijk en onstuitbaar zijn. Maar klopt dat wel? Het verleden leert dat soortgelijke bewegingen vaak opbranden. Ook durven instituties steeds vaker weerwoord te geven op extreem identiteitsdenken.
‘Een graat in de keel’, zo noemde Matthijs van Nieuwkerk in zijn spraakmakende NRC-interview een uitspraak die hij zich tegenover de verslaggever had laten ontvallen. De beweging die hem van het scherm verdreef, had hij gezegd, kwam neer op ‘een revolutie die mogelijk doorschiet’. Maar vlak voor de deadline belde hij op: achteraf wilde hij die uitspraak absoluut niet voor zijn rekening nemen, want “we zitten in een verandering van tijden. The times they are a-changing zong Dylan al. Dat is nu ook zo. En dat gaat altijd met horten en stoten. Maar een revolutie die doorschiet? Nee, dat vind ik het niet.”
Op de dag dat het interview werd gepubliceerd, 2 september, liet ook Omroep Max-baas Jan Slagter zich uit over het onderwerp in de Volkskrant. Slagter is een van de weinigen die de moed hebben om het publiekelijk op te nemen voor Van Nieuwkerk, Tom Egbers en anderen die vanwege vage en onbewezen aanklachten zijn ‘gecanceld’. “Ik vind dat we moeten waken voor trial by media,”zei Slagter. Hij trof de betrokkenen ‘donker, somber, in de steek gelaten’ aan. Hij kenschetste de woke-beweging als ‘een kleine groep die z’n mening wil opleggen aan de zwijgende meerderheid’. En vervolgde: “Ik wil er niet een groot punt van maken, maar ik ben bang dat we doorslaan.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
