Jan Cremer: ‘Zonder mij had de Nederlandse literatuur niet meer bestaan’
Op 20 april wordt Jan Cremer tachtig. Met zijn debuut als schrijver in 1964 met Ik Jan Cremer heeft hij calvinistisch Nederland opengebroken. In 1996 sprak hij openhartig met HP/De Tijd over zijn zienswijze in dezen. ‘Ik heb het neuken hier geïntroduceerd.’
Bijna 25 jaar geleden, in 1996, interviewde ik Jan Cremer, die toen net zo oud was als ik nu, voor het eerst voor HP/De Tijd. Ruim van tevoren was ik aanwezig in de hoofdstedelijke kunstenaarssociëteit Arti & Amicitiae waar we rond het einde van de middag hadden afgesproken. “Telkens volle glazen bier en wodka op de tafel,” instrueerde ik de ober streng, en om zelf alvast een beetje in de stemming te geraken, had ik reeds twee van die setjes dubbeldrank op voordat Jan arriveerde. Hij liet de glazen bier en wodka echter onaangeraakt, en bestelde doodleuk een glas jus d’orange, ‘anders ga ik straks allemaal rare dingen zeggen’. Maar ik kon niet meer stoppen, en tegen het eind van het gesprek lag ik dronken onder de tafel, tot hilariteit van Jan. In deze eenzijdig beschonken setting vond dit vraaggesprek dus plaats, gered door de nuchtere uitspraken van Jan Cremer. Een interview dat nog behoorlijk actueel is – alsof hij het allemaal gisteren heeft gezegd.
Wanneer besloot u beroemd te worden?
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
