Einde van het ik-tijdperk?
Voorzichtig gloort er een leven ná de pandemie, al lijkt het nog ver weg. Wat voor maatschappij zal het dan worden? Blijft het meeste bij het oude, of zal er meer nadruk komen op samenwerking boven competitie? En wat voor politici horen bij zo’n Nieuwe Orde? ‘Juist nu waarderen mensen onze verzorgingsstaat, die vergeleken met de rest van de wereld toch tamelijk bijzonder is.’
Nog geen halfjaar geleden stond het Malieveld vol met woedende boeren, gele hesjes, verontwaardigde onderwijzers, verplegers en ander boos volk. Hun onvrede had alles te maken met het neoliberale beleid van onder andere de Rutte-kabinetten, dat neerkwam op voortgaande afslanking en uitholling van de publieke sector. Tijdens die Malieveld-acties werd zonneklaar dat dat beleid, overigens ook jarenlang door de PvdA ondersteund, zijn beste tijd had gehad.
Toen kwam de coronacrisis en bleek Nederland helemaal geen verzameling van zeventien miljoen egootjes. De op zichzelf gerichte calculerende burger uit het tijdperk ervoor bleek een sociaal dier te zijn dat oog had voor de hulpbehoevende medemens. Hij hield zich ook nog eens vrij redelijk en zonder morren aan de van overheidswege opgelegde beperkingen in zijn dagelijks leven. Zelfs stelde de Nederlander zich al helemaal in op aanzienlijke verlenging van de lockdown met enige maanden tot een jaar, bleek uit onderzoek van I&O Research. En ook daarmee zou hij vrede hebben, ondanks de mokerslagen die de economie te verduren kreeg – die ook hem niet ongemoeid zouden laten –, ondanks de zwarte markten die zouden opkomen, de clandestiene feestjes die werden gegeven.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
