Mark, de onaantastbare
Op 14 oktober is Mark Rutte tien jaar premier. Nog geen recordhouder, maar alom wordt hem bij de Tweede Kamer-verkiezingen van 2021 de overwinning toebedacht. Hoe kijken we terug op het tijdperk-Rutte? En is Rutte daadwerkelijk over de ‘houdbaarheidsdatum’, zoals bij de oppositie valt te vernemen?
Die avond in mei 2006 zat het in een zaal van het hoofdstedelijke Hotel Okura bomvol met journaille, Kamerleden, partij-baronnen en nog zo wat volk, die zich verkneukelden over wat komen ging: de uitslag van de lijsttrekkersverkiezing van de VVD. Rita Verdonk stond in de peilingen al weken achtereen op voorsprong. Mark Rutte maakte geen schijn van kans. Zo was alom de verwachting. En de hoop, want na de zwakke Hans Dijkstal en de weinig overtuigende Gerrit Zalm en Jozias van Aartsen had de VVD weer behoefte aan een houwdegen, in de traditie van Frits Bolkestein en Hans Wiegel. Rutte was in de ogen van veel liberalen, te links, te sociaal, te zeer in de lijn van Joris Voorhoeve, die voortijdig was gesneefd als leider. Als minister belast met het asielbeleid had de strenge Verdonk haar tanden laten zien. Onder haar leiding zou de VVD zonneklaar rechts afslaan. Voornoemde Bolkestein en Wiegel hadden zelfs reeds Lovely Rita hun zegen gegeven.
Toen gebeurde er iets vreemds: op een groot scherm verscheen de uitslag, preciezer: het percentage van de winnaar, zijnde Mark Rutte, met 51,5 procent van de stemmen. Niet eerst het percentage van de verliezer, wat gebruikelijk is? Nee, dat kwam pas daarna. Om me heen zag ik mensen hun handen om het hoofd slaan, bij sommigen sprongen de tranen in de ogen, anderen begonnen te schelden. Dit kon niet waar zijn, dit zaakje stonk. Dat was de sfeer.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
