Het is tegenwoordig gewoon om achter een product de afkomst en de maker te kennen. Supermarkten laten zien waar de witlof vandaan komt, compleet met foto van de kweker op z’n land. Wie een houten tafel koopt, krijgt er bijkans een hele fotoreportage van het werk in het houtatelier bij en voor je het weet maak je kennis met degene die je outdoor jas creëerde en is er aan het labeltje een kortverhaal toegevoegd. 

Het wordt steeds belangrijker om te weten waar spullen vandaan komen en het kan niet anders dan dat dat te maken heeft met de uren die we per dag doorbrengen in de onlinewereld. Alles op afstand en virtueel maakt onpersoonlijk, ook al denken we juist via social media iemand te kennen. Dat is schijnpersoonlijk contact, als dat woord al bestaat. Je denkt dat het wat betekent, maar het is vooral lucht verplaatsen. Het ware contact ontbreekt. Dus proberen we op deze manier ons gram te halen, met verhalen. Die brengen ons dichterbij die ander. 

Supermarktapp die laat zien waar het voedsel vandaan komt

Terug naar wat er op ons bord terecht komt. Staatssecretaris van Dam (tot 2017) heeft jaren terug al geopperd om supermarktklanten via een app te laten zien waar het voedsel vandaan komt. “Ze willen weten wat ze eten, waar het vandaan komt, of dieren een goed leven hebben gehad en of boeren hier en aan de andere kant van de wereld wel een fatsoenlijke prijs hebben gekregen.” 

Waar het om gaat is dat de consument weet dat hij een eerlijk product op zijn bord heeft liggen. Dat geldt ook voor de kledingbranche. Steeds meer mensen willen weten of dat wat ze ’s morgens aantrekken wel op een duurzame manier gemaakt is. Drie jaar geleden meldde de NOS in een bericht dat er door de SER een lijst was samengesteld van drieduizend naaiateliers waar Nederlandse kledingverkopers mee samenwerkten met als doel bij klachten over kinderarbeid de Nederlandse bedrijven daarmee te confronteren. Controle dus. Ruim zestig bedrijven deden vanaf dat moment mee. Dit jaar zou dat tachtig procent moeten zijn. Consumenten konden de lijst niet inzien, die was voorbehouden aan de SER. 

Je wilt weten of de mensen die je tas maken een eerlijk loon krijgen

In de tassenwereld is het niet anders. Wie online een Micmacbags tas wil aanschaffen komt in veel gevallen het complete verhaal achter het merk tegen. Een merk dat sinds 1949 al bestaat en waar dus een lange geschiedenis achter zit. Naast dat verhaal gaat het ook hier om een eerlijke productie. “Het is vandaag de dag nog niet vanzelfsprekend dat alles wat je koopt onder goede werkomstandigheden gemaakt is. Micmacbags gelooft er in dat goede tassen alleen gemaakt kun worden als je goed voor je medewerkers zorgt. Goed betekent in dit geval: de juiste lonen, normale uren en een veilige werkomgeving. Een fabriek in India produceert de tassen, met deze fabriek is dagelijks contact en twee keer per jaar is er een bezoek op locatie, zodat er met zekerheid vanuit kan worden gegaan dat de arbeidsomstandigheden van de medewerkers goed zijn,” wordt er bij dit merk vermeld. De fabriek in India zou SA8000 gecertificeerd zijn, dat zekerheid moet geven over die eerlijke lonen en goede werkomstandigheden en arbeidstijden.

Wie een rugzak heren aanschaft van Matt & Nat valt eenzelfde overtuigende tekst ten deel. ‘Creativiteit, duurzaamheid, maatschappelijke verantwoordelijkheid en authenticiteit staan centraal’. Het zijn vegan tassen met een Scandinavische uitstraling, dat over het algemeen garant staat voor veel enthousiasme bij de bewuste consument.  

Blijft er nog een hickup open staan: het transport van al die mooie producten. Ook dat moet anders, menen de duurzaamheidsaanhangers. In dat geval is het kiezen voor een product uit eigen land het meest voor de hand liggend, maar dan wel even controleren waar de grondstoffen vandaan komen. Kortom; het blijft lastig. Als je zelf op reis wilt, kies dan in ieder geval voor die weekendtas van het meest Hollandse merk en blijf in eigen land. Een voorbeeld? Een weekendtas van Castelijn & Beerens bijvoorbeeld. Oerhollands merk, alhoewel het leer uit Italië afkomstig is.