Bi zijn, het laatste taboe
Sinds 1999 viert de wereld op 23 september Bi Visibility Day. Maar deze journalist wil helemaal niet als bi zichtbaar zijn, want de roep om erkenning van je inclusiviteit is niet zelden een bevestiging van je exclusiviteit. Een kroniek van het bi-zijn en een pamflet tegen de ophanden zijnde sekswet. Mag de seks gewoon weer wat leuker?
Mijn eerste keer. Was het nou die avond dat ik, na een avondje stappen, in bed belandde met een vrouw? Ik zal een jaar of vijftien zijn geweest en zij was decennia ouder. Of was het die eerste aanraking van een mannenhand? Dat moet nog een paar jaar eerder zijn geweest. Hoe voorspelbaar: het was een kennis van de familie die bijles rekenen gaf. Met dat rekenen is het trouwens nooit wat geworden. Tegenwoordig zou dit onder het kopje kindermisbruik vallen, maar in de vroege jaren zeventig keek men nog niet zo nauw.
Ik heb het in elk geval nooit als traumatisch ervaren, al begint de geschiedenis van mijn bi-zijn met een wirwar aan emoties: lust, onzekerheid, plezier, schaamte, spanning en bevrediging. Maar dat hoort vermoedelijk bij elke eerste seksuele ervaring en is niet voorbehouden aan lhbti+’ers. Het dominante gevoel was dat ik nergens bij hoorde. Ik was het deksel dat op geen enkel potje past, omdat het op elk potje past.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
