Hoe passé is de tv?
In het mediageweld van sociale media, streamingdiensten, podcasts en vlogs dreigt de traditionele tv kopje onder te gaan. Zeker onder jongeren neemt de kijktijd en de interesse voor de NPO-programmering al jaren af. Maar tv-critici hebben het medium nog nooit zo serieus benaderd. ‘Televisie maakt van ons betere burgers,’ beweert voormalig NRC-criticus Arjen Fortuin. Komt er toch een herwaardering aan?
Televisie is een aflopende zaak, zo luidt het mantra al jaren in kringen van schrijvers en intellectuelen. Kortom, onder mensen die geneigd zijn op televisie neer te kijken en vinden dat er niet veel aan verloren zou gaan. Nieuw is dat het mantra verse zuurstof krijgt toegediend door statistieken die aantonen dat de massa van de nabije toekomst, de jongeren van nu dus, inderdaad steeds minder tijd besteden aan televisiekijken. Het jongerensegment – bij de NPO algauw ruimhartig gedefinieerd als iedereen onder de 35 à 40 jaar – is uitgegroeid tot hét hoofdpijndossier van de publieke omroep.
Geen zender die zo’n enorm kerkhof van mislukte programma’s achter zich aan sleept en zo matig is ingeburgerd in de Nederlandse huiskamer als de jongerenzender NPO 3. Wat bij omroepen en productiehuizen allemaal bedacht en in elkaar gezet wordt, slaat nog maar zelden aan bij grote groepen jongeren. Een plekje in het NPO-schema, tot vrij recent nog een soort heilige graal, is allang geen garantie meer voor aandacht en erkenning in dit leeftijdssegment. Nota bene: ook de kersverse Omroep Zwart slaagt er in de verste verte niet in de harten van jongeren te beroeren, ondanks beschikbare overheidsmiljoenen. Men is er koploper in het maken van slecht bekeken programma’s, die nauwelijks enige naamsbekendheid genieten.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
