De val van een volkspartij
Een ooit stabiele bestuurderspartij, waar een derde van de Nederlanders op stemde, dreigt te verworden tot een splintergroepering à la de ChristenUnie. Wat ging er mis met de volkspartij CDA? Een drama in drie bedrijven. ‘We hebben goud in handen, maar doen er niets mee.’
Gloriedagen
21 mei 1986 was een glorieuze dag voor het CDA. Nooit eerder in de parlementaire geschiedenis won één partij zoveel Kamerzetels: 54 om precies te zijn, ofwel een winst van negen. Overal in het land triomfeerde het groen van de christendemocraten: van de weilanden in Friesland tot de zandgronden in Overijssel en van de stranden in Zeeland tot de heuvels van Zuid-Limburg. In Nederlands zuidelijkste provincie koos zelfs bijna de helft van de bevolking voor Ruud Lubbers. Hoe schamel, daarmee vergeleken, is het landelijke CDA-resultaat bij de voorbije Statenverkiezingen: 6,5 procent.
We praten over het CDA met drie vooraanstaande christendemocraten. Over de glorie met Jan Schinkelshoek, ooit campagnestrateeg van Ruud Lubbers. Over de neergang met oud-partijraadslid Bas Jan van Bochove, ‘herbronner’ van het eerste uur. En over de toekomst met Hans Hillen, gekend conservatief denker binnen de partij.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
