Hamas: verwaarloosde krijgsmacht biedt alleen nog bescherming aan het individu
Direct na de aanslagen in Israël gingen in Rotterdam burgers de straat op om Hamas te steunen. Voor een Israëlische vlag op het stadhuis was echter geen plaats. Hoe kan het dat wij capituleren voor mensen die onze vrijheid gebruiken om terrorisme te verheerlijken? Het is het gevolg van een ideologie die het individu in alles vooropstelt en het collectief verwaarloost, zo denkt Ton F. van Dijk. Pijnlijk voorbeeld is onze krijgsmacht, die al lang niet meer in staat is het geheel te beschermen, maar van de individuele vrijheid een hoofdzaak heeft gemaakt.
Een geradicaliseerde moslim, die illegaal in België verbleef, schoot in de hoofdstad van dat land twee Zweedse voetbalsupporters dood. Waarom? In Zweden vonden eerder dit jaar Koran-verbrandingen plaats. Niet omdat alle inwoners van dit land islamhaters zijn, maar omdat een kleine groep extremisten gebruik maakt van de vrijheid die in onze westerse samenleving nu eenmaal geldt.
In een vooraf opgenomen filmpje liet de schutter, die later in een Brussels café door de politie werd doodgeschoten, weten de naderende confrontatie met Allah vol vertrouwen tegemoet te zien: “Ik treed met plezier God tegemoet, als ik iemand iets misdaan heb, zal Hij me vergeven”, zou de aanslagpleger in de video hebben gezegd. Tegen dit soort vijanden voert bijna iedereen een ongelijke strijd. Ze verlangen naar het martelaarschap van de dood, waar wij in het seculiere westen juist het leven zien als ultiem doel.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeDe aanslag in Brussel op twee volstrekt onschuldige voetballiefhebbers vond plaats tegen het decor van de oorlog in Israël, waar terroristische organisatie Hamas op beestachtige wijze meer dan 260 feestende jongeren opjoeg en vermoordde, ouderen en baby’s om het leven bracht en vele Israëlische burgers ontvoerde naar de Gazastrook om ze daar te gebruiken als toekomstig handelswaar in hun conflict met de Joodse staat.
Israël weet zich sindsdien geconfronteerd met een eigen 9/11 en de gevolgen zijn groot. De Gazastrook, waar twee miljoen Palestijnen al decennia onder erbarmelijke omstandigheden leven, wordt onophoudelijk gebombardeerd. Hamas-terroristen zetten daarbij hun eigen burgers gewetenloos in als menselijk schild terwijl ze zich verschansen in ondergrondse tunnels. Dit is de ideologie van de dood, waar mensenlevens – ook die van de Palestijnse burgers – ondergeschikt zijn aan het behalen van politieke doelen.
Dit is de ideologie van de dood, waar mensenlevens – ook die van de Palestijnse burgers – ondergeschikt zijn aan het behalen van politieke doelen.
Vanuit ons land kijken we in grote verwarring toe. Waar de één kiest voor Israël en iedere kritiek op de massale bombardementen afdoet als een aantasting van het recht van de Joodse staat om zich te verdedigen tegen terrorisme, vindt de ander dat het land zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden, nu miljoenen onschuldige Palestijnse burgers het slachtoffer zijn van de Israëlische wraak.
Terwijl vlak na de gruwelijke aanslagen Rotterdammers met Palestijnse vlaggen in de straten dansen om de pogroms te ‘vieren’, durft de burgemeester de Israëlische vlag niet te hijsen op zijn stadhuis uit angst voor represailles van grote groepen fundamentalisten. Een regelrechte capitulatie van onze vrijheid van meningsuiting voor mensen die diezelfde vrijheid gebruiken om de gruweldaden van Hamas te rechtvaardigen.
En dat voelt tegenstrijdiger dan ooit. Welke waarden delen wij eigenlijk nog? Hoe kunnen we ‘samenleven’ als we niet allemaal in staat zijn het terrorisme van Hamas te zien voor wat het is: middeleeuws barbarisme in de 21e eeuw.
Zo zijn er de mensen die wijzen op de ‘context’ waarbinnen Hamas tot de gruweldaden kwam. Alsof het trieste lot van de Palestijnen, waar terecht aandacht voor moet zijn, in een extreem complex conflict een legitimatie zou kunnen vormen voor het onthoofden van onschuldige Israëlische burgers of het door de straten slepen van hun moeders en dochters.
Alsof het trieste lot van de Palestijnen, waar terecht aandacht voor moet zijn, in een extreem complex conflict een legitimatie zou kunnen vormen voor het onthoofden van onschuldige Israëlische burgers of het door de straten slepen van hun moeders en dochters.
Zeker: er is een context, maar door er net iets te snel en te gretig naar te verwijzen wekt men de indruk afstand te nemen van de enig passende reactie op de terreur van Hamas, de ongeclausuleerde veroordeling. Geen ‘ja, maar’, maar een volmondig ‘nee’ is op z’n plaats.
Intussen kunnen Joodse kinderen in ons land niet meer naar school, omdat ze daar niet veilig zijn, zitten Joodse burgers ook in Nederland thuis met de gordijnen dicht uit angst voor aanslagen. Hoe kan het dat we over zo’n essentiële kwestie – meedogenloos terrorisme – niet hetzelfde denken? Dat onze waarden kennelijk zo verschillend zijn dat we tegenover elkaar komen te staan? Het antwoord zou kunnen zijn dat onze geldende ideologie er niet langer in voorziet om de juiste betekenis van dit soort wandaden te begrijpen en er vervolgens gezamenlijk naar te handelen. Bijvoorbeeld door het ondubbelzinnig afkeuren van terroristisch geweld.
We kennen in Nederland nog slechts de ideologie van het individu: iedere burger dient zich ten koste van alles te kunnen ontplooien. Met de ontkerkelijking uit de tweede helft van de vorige eeuw heeft de collectieve samenleving, gebaseerd op gezamenlijke en herkenbare waarden, plaatsgemaakt voor de veel schralere ideologie van het ongebreidelde individualisme, waarin zelfs het openlijk steunen van Hamas door sommigen wordt gezien als een legitieme uiting van het individu.
Een pijnlijk voorbeeld van de vergaande individualiteitscultus is onze gezamenlijke krijgsmacht, die als gevolg van pure verwaarlozing niet meer de middelen heeft om ons te beschermen, maar wel vooroploopt in het propageren van de ultieme individuele vrijheid. Geen dienstplicht voor iedereen, maar de keuze om te zijn wie je bent, staat centraal in het denken, zo lijkt het.
Op dezelfde dag dat Israëlische reservisten (‘lone soldiers’) vanuit de hele wereld afreisden naar Israël om hun vaderland te verdedigen, vierde Defensie in ons land Coming Out Day en rolden militairen op de trappen van het ministerie in Den Haag een regenboogloper uit. Ook poseerde een mannelijke militair met make-up op sociale media.
Mooi én belangrijk, maar alléén als we – naast de legitieme exploitatie van onze individuele vrijheid – ook nog weten wie we gezamenlijk zijn. Juist bij de krijgsmacht, waar opoffering van het individu ten gunste van het collectief inherent is aan de kerntaak: het beschermen van gedeelde waarden. Eventueel door het betalen van de hoogste prijs: die van je eigen leven.
Onze krijgsmacht is daarmee ongewild symbool geworden van het maatschappelijk ideaal – niet van de boodschap – waarin iedereen doet wat hij of zij zelf wil, ongeacht het belang van het collectief en waarbij het openlijk steunen van terrorisme als individuele keuze door sommigen wordt gedoogd of zelfs geaccepteerd.
Het is daarom de hoogste tijd om in kaart te brengen welke gedeelde waarden noodzakelijk zijn om weer een constructieve samenleving te vormen. Een land waarin geen plaats is voor verheerlijking van terroristisch geweld, en waar een leger primair dient om alle burgers te beschermen. Hoe groot de prijs daarvoor mogelijk ook is. Alleen dan kunnen we ook in de toekomst in vrijheid samenleven. Het is van levensbelang dat we weten waar we gezamenlijk voor staan, wat ons bedreigt en waar we wél en niet de vlag voor willen hijsen.
Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €5 per maand.
