Waarom ik een bloedhekel aan Jodenhaters heb
De maskers zijn gevallen in Nederland, schrijft Arthur van Amerongen, en het is werkelijk niet te geloven hoeveel openlijke Jodenhaat er in de media wordt uitgebraakt. 'Jodenhaat is weer salonfähig geworden, alleen heet het beestje nu antizionisme.'
Ik ben allergisch voor mensen wier hekel aan Joden groter is dan absoluut noodzakelijk, en daarom ga ik het zo over Jos Collignon hebben. De schurft hebben aan Jodenhaters is natuurlijk niet zo heel gek voor iemand die twintig jaar lang een heftige liefdesrelatie had met een Jodin, al ken ik ook mensen die juist door zo’n relatie antisemiet zijn geworden. Dat laatste is kinderachtig, want het is gewoon stom wanneer je uit een aanbod van ruim 16 miljoen Joden wereldwijd gewoon precies die ene verkeerde Jodin of Jood er uit pikt.
Mijn Grote Ex zat bij de Joodse jeugdvereniging Haboniem (De Bouwers), ging met die club als puber naar Israël, met Leonard Ornstein en Max van Weezel (z”l) als madrichiem (gidsen), was totaal niet rijk, hartstikke gul en ze stemde net als haar ultra-orthodoxe (van Algerijns-Franse komaf) moeder uit de Beethovenstraat op de PvdA, maar ook wel eens op GroenLinks want ze was bevriend met Mirjam de Rijk, die tot overmaat van ramp mijn collega bij De Groene Amsterdammer zou worden.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
