Ik was gisteravond even op de PAN en het viel mij op dat er geen mensen van kleur waren, terwijl Amsterdam zich altijd profileert als de ‘Hoofdstad van de Diversiteit, de Inclusiviteit en de Interraciale Verbinding’. In de garderobe werkte weliswaar een vriendelijke jongeman die mij Somalisch overkwam, en het toilettenteam was samengesteld door mannetjes van lichte tint die op DENK stemmen – met van die nichterige George Michael-baardjes en truttige Ronaldo-haartjes – maar verder was het een en al D66 was de klok sloeg. 

Sterker nog: dit waren alle mensen die op D66 hebben gestemd afgelopen woensdag. Heel veel valse nichten uit de kunstwereld, strompelend oud geld en nouveau riche-kereltjes met in hun kielzog golddiggers met neptieten en een evident drankprobleem. 

‘Leefde Gert-Jan Dröge nog maar’, dacht ik nog. Dat hij gewoon zijn rondje ging lopen en aan deze deugmensen ging vragen wat ze van Wilders vonden. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij vroeger, toen ik nog in de buurt van het Concertgebouw woonde en bodega Keyzer, café Welling en brasserie Van Baerle mijn huiskamers waren, bijzonder thuis voelde tussen ‘Dit Soort Mensen’. 

Denk aan het toneelstuk ‘Sterke drank in Oud-Zuid’ van Guus Vleugel en Ton Vorstenbosch, gesitueerd rond een supersnobistische intellectuele vrouw uit de Amsterdamse Concertgebouwbuurt. Uit pure ergernis over de heersende massacultuur raakt ze zwaar aan de drank. Tenslotte eindigt ze als coke-schuivende riooljournaliste voor de Nieuwe Revu. 

Over drugs en drank gesproken: in een ver verleden bracht ik twaalf dagen door op de detox van de Jellinek te Amsterdam, in het hart van Oud-Zuid, naast de Jacob Obrecht-sjoel. Ik hield een dagboek bij, dat gepubliceerd werd in de Nieuwe Revu, dat toen nog 150.000 abonnees had. Ik stond op de coverfoto voor een glasbak bij het Concertgebouw, met twee tassen vol lege flessen.

In diverse mislukte en gelukkig nooit uitgegeven romans heb ik mijn detoxdrama gesitueerd in de Betty Ford-kliniek in Californië, omdat ik dat minder armetierig vond klinken dan dat lullige & sjofele Amsterdam-Zuid. Ik was ooit de grootste hoernalistieke belofte van Nederland, maar tijdens mijn correspondentschap in Libanon, begin jaren negentig, was ik door het gemis van mijn moedertje flink verloederd en ontbijtte ik met whisky. Toen ik met hangende pootjes terug was gekeerd naar Amsterdam zette mijn toenmalige verloofde mij voor het blok: als ik mij niet zou laten opnemen voor een twaalfdaagse ontgiftingskuur zou ze de relatie verbreken. Ik accepteerde haar oekaze en besloot me tijdens de kerstdagen en de jaarwisseling te laten opnemen. Met lood in de benen en wappie van de heroïne, de crack en de drank kroop ik eind december 1993 naar de Jellinek-kliniek in Amsterdam (ik woonde er om de hoek). De Jellinek was voor vunzige viespeuken die met een fles bessenwijn in het park lagen te lallen, had ik altijd gedacht, ik zou daar nooit van mijn leven terechtkomen omdat ik mijzelf hoogstens als een gezellige drinker zag. Twaalf dagen lang had ik op de pijnbank gelegen om uiteindelijk van een geparfumeerde drol met een pagekapsel bevestigd te krijgen dat ik een hopeloos geval was. Stilletjes had ik gehoopt iets meer te weten te komen over het verslavingsmechanisme in de krochten van mijn ziel. ‘Voor dat soort zaken,’ zo hield de Limburger mij voor, ‘moet je bij het RIAGG zijn en niet bij de Jellinek.’ Volgens de Jellinek lagen zelfmedelijden, eenzaamheid en faalangst ten grondslag aan mijn verslaving.

Ik zei tegen tegen de wufte shrink dat hij het rapport op kon rollen en in zijn reet kon schuiven. Eenmaal buiten, koerste ik op de automatische piloot af op de beruchte alcoholistenkroeg Welling, precies achter het Concertgebouw.

Ik ben gewend aan tandeloze boeren en vissers, dwergen, bochels, klompvoeten, vrouwen met snorren, hazenlippen, waterhoofden en andere fysieke uitdagingen, en als ik dan ineens met de beau monde en de Schickeria van Amsterdam word geconfronteerd, krijg ik paniekaanvallen, een ongemak dat ik niet meer heb gehad sinds mijn vijfde levensjaar.

Mijn bezoek aan de PAN was dus echt een trip langs memory lane. Ik woon inmiddels al twaalf jaar in de Algarve en dat is de shallow gene pool van het Iberisch Schiereiland. Ik ben gewend aan tandeloze boeren en vissers, dwergen, bochels, klompvoeten, vrouwen met snorren, hazenlippen, waterhoofden en andere fysieke uitdagingen, en als ik dan ineens met de beau monde en de Schickeria van Amsterdam word geconfronteerd, krijg ik paniekaanvallen, een ongemak dat ik niet meer heb gehad sinds mijn vijfde levensjaar. Gelukkig was Rob Hoogland in de buurt en die gaf mij een papieren zak van galerie Jaski, de toko van zijn prachtige vrouw Wil. 

De avond ervoor had ik samen met Rob opgetreden in de de Grote GeenStijl Tweede Kamer Verkiezings Uitslag Dinges, in gezelschap van Theodor Holman, Geerten Waling, Roderick Veelo, Maurice de Hond, Tom Staal, Diane Beijer en de coryfeeën van GeenStijl. Wij waren vermoedelijk de enige journalisten, columnisten en opiniemakers van Nederland die niet in huilen uitbarstten toen de eerste exitpoll op het scherm verscheen. 

De sfeer in de studio waar de show werd opgenomen kan worden samengevat in het Duits: Schadenfreude ist die schönste Freude. 

Waar heel hoernalistiek Nederland verbijsterd reageerde op de electorale aardschok, hadden wij zoiets van: “Told you so…”. 

Wij zagen de overwinning wel aankomen, alleen waren we verbaasd over het verpletterende aantal zetels. 

De Nederlandse journalistiek leeft al decennialang in een bubbel. Eerst waren ze verbijsterd over de populariteit van Fortuyn en schreven ze die kapot. Idem dito met Baudet en daarna Caroline van der Plas. De afgelopen maanden werd het moeilijk voor het leger inktkoelies en de laven van de treurbuis: ze moesten én Omtzigt én Van der Plas én Wilders slopen, en anderzijds Timmermans – Kaag met een pens en een baard – de hemel in schrijven. Een ondankbare taak. 

Vrijwel alle aanwezigen in de studio waar de Grote GeenStijl Tweede Kamer Verkiezings Uitslag Dinges werd opgenomen, kennen politici van rechtse partijen. Jarenlang werden er informele avonden gehouden in onder andere Café Waterlooplein – de zogenaamde ‘alt rigt-borrels’ – en daar kwam altijd een zeer prettig publiek op af: een mix van vrije geesten. 

De broodschrijvers van de Vlaamse kartelkrantjes lieten zich nooit zien op dit soort avondjes, want die willen en durven niet geassocieerd te worden met “extreem-rechts”. Jaffe Vink, de keurige hoofdredacteur van Letter & Geest, de legendarische bijlage van dagblad Trouw en oprichter en hoofdredacteur van het weekblad Opinio, werd destijds ook weggezet als extreem-rechts. 

Heel veel PVV-stemmers die ik ken, hingen dat niet aan de grote klok. Zelfs niet op feestjes. Inmiddels zijn er 2,5 miljoen PVV-stemmers en die kan je niet langer in een kast verstoppen.

Ik heb Jaffe geïnterviewd voor mijn serie Europese Patriotten, iedere zaterdag op GeenStijl, en dit fragment uit het interview spreekt boekdelen. Let wel, dit stond in Trouw. 

Zes jaar later schreef Chris Rutenfrans, criminoloog van beroep, die ik had binnengehaald als redacteur voor Letter&Geest , een artikel over de hoge criminaliteit onder Antillianen en Marokkanen, onder de kop: ‘Onze cultuur is de beste’. Het veroorzaakte consternatie op de redactie. Hier een fragment: 

“Onze cultuur is het beste.” Het bewijs daarvoor leveren de grote aantallen mensen uit andere culturen, die hier naartoe komen om te ontvluchten aan de honger, armoede en onderdrukking in hun eigen land. Het omgekeerde komt veel minder voor. Alle economische en politieke vluchtelingen die naar het Westen trekken, stemmen met hun voeten voor de Westerse cultuur en tegen hun eigen cultuur. Zij vinden onze cultuur beter omdat ze meer kansen biedt op welvaart en omdat ze de mensenrechten niet alleen met de mond belijdt maar ook in de praktijk brengt. De kern van de westerse cultuur is dat aan het individu een autonome waarde wordt toegekend, een waarde onafhankelijk van afkomst, bezit, sekse, of politieke voorkeur. Die autonome waarde van het individu ligt niet alleen ten grondslag aan de vrijheid die politieke vluchtelingen, maar ook aan de welvaart die economische vluchtelingen hier zoeken. Van mensen die hun eigen cultuur hebben opgegeven om toe te treden tot de onze, mag je verwachten dat zij zich die cultuur ook eigen maken en voor hun kinderen de voorwaarden creëren om er deel aan te hebben. Kort gezegd: ze moeten met ons meedoen.”

Het viel mij de afgelopen maanden op dat heel veel mensen op de sociale media lieten weten op de PVV te gaan stemmen. Dat was tot voor kort ondenkbaar. Heel veel PVV-stemmers die ik ken, hingen dat niet aan de grote klok. Zelfs niet op feestjes. Inmiddels zijn er 2,5 miljoen PVV-stemmers en die kan je niet langer in een kast verstoppen. Laat staan dat ze zelf in die kast willen blijven. De media, NPO, RTL en de krantjes van de Vlaamse mediabaronnen reageerden à la Pavlov en jankten als hyena’s. Alleen bij Vandaag Inside werd op een normale manier gesproken over de winst van de PVV, en gisteravond bij Op1 was de toon van Fidan Ekiz een verademing na het gegil van de hysterische mediameisjes die de treurbuis teisteren. 

Je zou toch verwachten dat er eindelijk eens een soort mea culpa zou komen bij de media, of in ieder geval enige introspectie. Maar nee, het tegendeel is waar.

Je zou toch verwachten dat er eindelijk eens een soort mea culpa zou komen bij de media, of in ieder geval enige introspectie. Maar nee, het tegendeel is waar. Ze steunen massaal de grote verliezer van deze verkiezingen. Frenske Timmermans, hun gedroomde premier. Trekken aan een dood paard, zeg je dan, of gokken op een blind paard. En wat te denken van de hysterische reacties van literaaaar Nederland? Kolere, get a life, jankerds. 

Ik hoop dat kabinet-Wilders I er snel komt en dat Martin Bosma dan grote schoonmaak houdt bij de NPO. Abraham Lincoln zou ooit gezegd hebben: “You can fool some of the people all the time, and all the people some of the time, but you can’t fool all of the people all of the time.” Maar dat blijkt niet waar, want het was Jacques Abbadie die in 1684 schreef: … ont pû tromper quelques hommes, ou les tromper tous dans certains lieux & en certains tems, mais non pas tous les hommes, dans tous les lieux & dans tous les siécles.

Ik wens u een gezegend weekeinde toe. Veel in het zakje blazen helpt!

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €5 per maand.