De lange neus van Wilders
Het was stil vanochtend op de Amsterdamse grachtengordel, bolwerk van zichzelf progressief noemend Nederland. Wilders, niet Timmermans of Jetten, is de grootste van het land geworden. Links kan het zichzelf aanrekenen. Mark Rutte trouwens ook.
Lang in de campagne genoot zij de gun-factor. Dilan Yesilgöz was nog zo jong, had de ondankbare taak premier Rutte op te volgen. Ze was vrouw, van allochtone afkomst. Ze heette een groeibriljantje te zijn, net als Henri Bontebal, Pieter Omtzigt, Rob Jetten en Laurens Dassen. Maar toen Wilders in de laatste weken van de verkiezingscampagne aanzette (het kantelpunt is zonder meer het SBS-debat geweest en daaraan voorafgaande het optreden bij Vandaag Inside) en de VVD in de peilingen daalde, sloeg de paniek bij de liberalen toe. Dilan smeet nog de door haar partij (eerst door Ruben Brekelmans, daarna de lijsttrekker zelf) geopende kier richting PVV met een ferme klap dicht ('ik doe niet mee als Wilders premier wordt'). Maar het was al te laat, met de uitslag van gisteren tot gevolg.
Weldra zullen de reconstructies volgen over hoe binnen de VVD de fout van het 'kiertje' gemaakt kon worden. Maar wie ook als de schuldigen aangewezen worden, het opheffen van het door Rutte ingestelde verbod op samenwerking met de PVV was na dertien jaar onvermijdelijk geworden. De onderstroom van PVV-sympathisanten bleek te sterk om langer onder de knoet gehouden te kunnen worden. Als er een schuldige is, dan eerder Rutte, die met zijn uitsluiting van Wilders de bodem van het ongenoegen over het immigratievraagstuk juist bleef voeden. Zelfs kun je zeggen dat Rutte de ban veel eerder had moeten verbreken en aansluiting had moeten zoeken met het fel-rechtse deel van het electoraat, waar Wilders maar ook de VVD een deel van haar aanhang heeft zitten, opdat het 'extremistische gevaar' kon worden ingedamd.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
