Precies een jaar geleden schreef ik dat in Turkije een aardbeving plaats zou vinden, dat paus Benedictus XVI zou komen te overlijden, dat Desi Bouterse definitief zou worden veroordeeld, dat het kabinet-Rutte IV zou vallen, dat Willem-Alexander zijn excuus zou aanbieden voor ons slavernijverleden, dat Wilders de verkiezingen zou winnen, dat in Krommenie een zeehond zou aanspoelen, dat Joran van der Sloot de moord op Natalee Holloway zou bekennen, dat Israël de Gazastrook zou binnenvallen en dat carbidschieten zou worden uitgeroepen tot Hollands nationaal erfgoed. 

U ziet het: al mijn voorspellingen voor het jaar 2023 zijn uitgekomen, behalve die over de zeehond, die niet werd gevonden bij Krommenie, maar bij het even verderop gelegen Assendelft. Waarvoor excuses. Niettemin is er weer alle reden om ook voor 2024 een voorspelling te doen. Ik houd het dit keer bij één enkele voorspelling. Dat is echter een zeer belangrijke voorspelling, aangezien die in hoge mate onze toekomst gaat bepalen. 

Wie wordt de komende premier van Nederland? 

Om daarover een weloverwogen voorspelling te doen, moeten wij eerst even de toekomstcamera richten op mei of juni 2024, als de besprekingen over de vorming van een kabinet-Wilders hun voltooiing naderen. 

Alle politieke problemen lijken te zijn opgelost. Aan de rechtstatelijke bezwaren van Pieter Omtzigt (NSC) zijn tegemoet gekomen, dat wil zeggen dat Wilders bijna al zijn onmogelijk uit te voeren programmapunten heeft opgegeven. De moskeeën in Nederland mogen open blijven en afgesproken is dat er nooit meer wordt gesproken over een kopvoddentaks. De immigratie wordt weliswaar een halt toegeroepen, maar het is beslist niet zo dat er geen asielzoekers meer ons land binnen mogen komen. De nul buitenlanders van Wilders is een aantal van 49.000 geworden. De Nexit is eveneens in de ijskast terecht gekomen. Bovendien blijven wij Nederlanders gewoon met de euro betalen en komt de gulden niet meer terug. Nederland blijft in Europese Unie, ook al zal één keer in het jaar een minister naar Brussel gaan om luid te blaffen dat het zo niet langer kan. Als Brussel zijn schouders daarover op haalt, komt Den Haag er niet op terug en gaat alles stilzwijgend verder. Wel komt er een staatsecretariaat voor dierenzaken, speciaal voor Dion Graus. Maar dan moet Graus wel beloven dat hij niet langer zijn vriendinnen zal uitlenen aan zijn chauffeur of beveiliger.

De vraag waar men gaat lenen om dit allemaal te kunnen betalen, wordt doorgeschoven naar een volgende kabinet, waarvan men verwacht dat het nog rechtser zal zijn.

Ook over andere zaken is na lang palaveren overeenstemming bereikt. De stikstofkwestie wordt opgelost door de kwestie tot non-existent uit te roepen. Verder wordt wettelijk vastgelegd dat het in Nederland goed gaat met de natuur en dat wij daar niet langer over moeten zeuren, zodat er eindelijk ruimte vrijkomt om een half miljoen woningen te bouwen. Het minimumloon gaat met vierhonderd euro omhoog, de politie krijgt er vijfduizend man bij, plus de toezegging voor vijfduizend nieuwe leraren en tienduizend nieuwe zorgverleners. Met terugwerkende kracht zal aan alle werkende Nederlanders de duizend euro worden uitgekeerd, die Mark Rutte ooit heeft beloofd. De vraag waar men gaat lenen om dit allemaal te kunnen betalen, wordt doorgeschoven naar een volgende kabinet, waarvan men verwacht dat het nog rechtser zal zijn. Ontwikkelingssamenwerking wordt afgeschaft om nog meer leuke dingen voor de Nederlanders zelf te kunnen doen. 

Maar dan, als het regeerakkoord in grove lijnen schriftelijk is vastgelegd, komt de vraag waarvan allen aan tafel wisten dat die komen zou. 

De premiersvraag.

Geert, wil jij het doen?

‘Eerlijk gezegd heb ik er nog eens over nagedacht, ik heb al voors en tegens tegen elkaar afgewogen, maar ik denk dat het beter is om het niet te doen.’

Maar Geert, dit is jouw kabinet, dit jouw overwinning!

‘Jawel, maar vanuit de Kamer kan ik het kabinet net zo goed vooruit helpen. Jullie weten allemaal dat er iemand leiding moet geven aan mijn fractie. De laatste maanden zijn er al een paar Kamerleden weggevallen, omdat zij huisjesmelkers, lid van Zwart Front of Limburgse fraudeurs bleken te zijn. Iemand moet ze in toom houden. Bovendien kan ik dit compromis het beste aan mijn kiezers verkopen door te suggereren dat ik zelf op afstand blijf, dat ik zelf slechts gedeeltelijk verantwoordelijk ben voor dingen die eventueel kunnen mislopen.’

Oké, dat begrijp ik. Maar wie dan? Pieter?

‘Wie? Ik? Jongens, ik blijf ook veel liever in de Kamer. Dat heb ik van tevoren gezegd.’

Oké. Jij, Dilan?

‘Hoe kan je dat nou voorstellen? Ik zit niet eens in het kabinet. Ik kan alleen maar gedogen’.

Ga, dan met jouw VVD in het kabinet zitten!

‘Jezus, jongens, daar hebben we maanden over vergaderd. Dat is een gepasseerd station. Moeten we nou helemaal opnieuw beginnen?’ 

Oké, oké. Mona, is het iets voor jou?

‘Ja, graag!’

Sorry, dat gaat echt niet. Daar maak ik toch bezwaar tegen. Mona vertegenwoordigt de kleinste partij in ons midden. Het zou belediging zijn voor de kiezer als zij de nieuwe premier wordt.

‘Een belediging? Hoe bedoel je?’

Nou ja, we moeten toch recht doen aan de verkiezingsuitslag. Je bent, met alle respect, toch een beetje een aanhangwagen. Ik stel daarom voor nog even verder te kijken. Wie? Nog iemand bereid?

Oké, als dat het geval is, dan kan ik alleen maar zeggen: ‘Hier sta ik. Ik kan niet anders’.

???

En dan kijkt iedereen aan tafel naar één man.

‘Huh, bedoelen jullie mij?’

Ja, Ronald, jij!

‘Maar ik ben er niet geschikt voor. Ik heb een bedrijf, ik heb allerlei verplichtingen.’

Ronald, jij moet het doen! Jij hebt ons bijeen gebracht. De Telegraaf wil het. De lezers van De Telegraaf willen het. Hubert Smeets van de NRC wil het en ook het AD wil het. Volgens Maurice de Hond wil het hele Nederlandse volk Ronald Plasterk als premier. Iedereen wil het. Zelfs Geert Wilders’ eigen kiezers willen het. Wie zijn wij dan om iets anders te willen?

‘Ik weet het niet. De nieuwe premier moet toch iemand zijn met bijzondere kwaliteiten.’

Maar die heb jij, Ronald. Die heb jij en jij alleen!

‘Menen jullie dat?’

Ja, dat menen wij. Ronald. Jij bent een heel bijzondere man met heel bijzondere gaven, met een geniale kijk op de dingen. Alleen jij kunt het!

‘Echt?!’

Ja, echt. Jij moet het doen. Het land roept je!

‘Oké, als dat het geval is, dan kan ik alleen maar zeggen: ‘Hier sta ik. Ik kan niet anders’.’

En zo werd Ronald Plasterk tegen wil en dank, tegen heug en meug en ondanks alles, de 43ste premier van Nederland.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €5 per maand.